Wenecja

Wenecja to miasto położone na licznych (117) bagnistych wyspach na Morzu Adriatyckim. Z tego względu jest to miasto kanałów - nie ma w nim samochodów, autobusów, a cały transport odbywa się drogą wodną lub pieszo. Najpopularniejszym środkiem lokomocji jest vaporetto (tramwaj wodny). W XX wieku wyspy połączono linią kolejową i autostradą. Wenecja jest znanym na całym świecie ośrodkiem turystycznym i kulturalnym. Ze względu na swoją architekturę jak i nietypowe położenie, Wenecja znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Patronem miasta jest święty Marek. W bazylice jego imienia złożone są jego (oraz innych świętych) relikwie.

Obecnie Wenecja jest ustawicznie podtapiana. Stare budynki, atakowane przez zanieczyszczone morze, ulegają zniszczeniu.

Zwiedzanie rozpoczynamy od centralnego i najbardziej znanego placu św. Marka

Widok na Pałac Dożów oraz otoczenie placu św. Marka od strony morza



Plac Świętego Marka jest sercem Wenecji, uprzywilejowanym miejscem każdego turysty przez nieporównywalny całokształt i niezrównane obecne zabytki. Plac ma formę trapezowatą i osiąga długość około 175 metrów a w punkcie maksymalnej szerokości pomiaru około 80 metrów. Odgraniczony od wschodu Bazyliką św. Marka, a od północy urzędem Procuratie Vecchie (odbudowane w końcu XVI wieku), od zachodu pałacem napoleońskim łączącym obie prokuratury, który zbudowany został w XIX wieku w miejscu wcześniej istniejącego kościoła San Gemignano. Pod partykami obu Prokuratur, znajdują się niektóre historycznie kawiarnie Wenecji aktywne aż do końca XVIII wieku.
Lecz tym co nadaje rzeczywistą wyjątkowość temu placu to przede wszystkim otwarcie na lagunę w kącie południowo-wschodnim, odgraniczone z jednej strony wysoką Dzwonnicą, a z drugiej przepięknymi arkadami Pałacu Książęcego. W tej otwartej i rozległej przestrzeni otoczonej historycznymi pałacami znajdziemy turystów z całego świata, zanurzających się w ogromnej ilości gołębi, które przepełniają Wenecję.

Plac i jego otoczenie najlepiej ocenić z okien dzwonnicy św. Marka



Dzwonnica św. Marka to najwyższa budowla Wenecji, wysoka na 99 metrów. Pierwsza konstrukcja została zbudowana już w na początku IX wieku, ale nie zachowała się. Obecną konstrukcję w pierwszej wersji wzniesiono pod koniec XI wieku, następnie została ona podwyższona w wieku XII; później była wielokrotnie przebudowywana, ostateczny kształt uzyskując w wieku XVI. Początkowo była to wieża obserwacyjna i latarnia morska. Później pełniła funkcję dzwonnicy, latarni, wiatrowskazu i wieży strzelniczej. W latach 1537 – 1549 Jacopo Sansovino dobudował do dzwonnicy Loggettę, miejsce spotkań elity weneckiej. Loggetta pełniła też funkcję budki strażniczej i była miejscem publicznych losowań loterii.

W 1609 roku Galileusz zamontował na niej lunetę i zaprezentował jej działanie doży. 14 lipca 1902 r. wieża zawaliła się niszcząc jednocześnie Loggettę. W 1912 ukończono jej rekonstrukcję. Udało się także odtworzyć Loggettę.

Wieża jest dostępna dla zwiedzających, wjazd umożliwia zainstalowana winda. Z platformy widokowej doskonale jest widoczny plac św. Marka, kopuły bazyliki św. Marka, pałac Dożów i wiele innych budowli. Widoczne są dachy domów, ale nie widać żadnego z kanałów.












Będąc na placu jesteśmy pod wrażeniem ogromnej bryły Bazyliki św. Marka



Święty Marek Ewangelista jest świętym patronem Wenecji od kiedy jego relikwie przywiezione zostały tutaj z Aleksandrii z Egiptu około IX wieku naszej ery. Pierwszy kościół poświęcony do przechowywania cennych relikwi, został konsekrowany w 832 roku, ale konstrukcja tej Bazyliki pochodzi z XII wieku, zbudowana w stylu orientalnym, pokryta jest pięcioma kopułami bizantyjskimi i bardzo bogatą fasadą, z pięcioma portalami ozdobionymi w cenne marmury i rzeźby romańskie. Nad portalem głównym, podzielonym trzema łukami znajdują się sławne konie z brązu (kopie: oryginały po długich i ważnych odnowach, umieszczone zostały w wewnętrznej galerii Bazyliki w ochronie przed zanieczyszczeniem i niepogodą).
Bazylika była zawsze wielką dumą Wenecjanów, symbolem wielkości Republiki, gdzie gromadzono wszystkie najcenniejsze skarby odkryte w miastach wschodnich wchodzących w jej posiadłość, podobnie jak podbój Konstantynopola. W jej wnętrzu zachowane są najbogatsze mozaiki, największe realizacje sztuki mozaikowej Średniowiecza aż do końca epoki Odrodzenia. Od Kościoła dojdziemy kolejno do Galerii i Muzeum Marciano, gdzie znajdują się konie z Brązu, siedziba Skarbu, w prawym ramieniu transeptu, z cennymi znaleziskami z Konstantynopola.

Od zewnątrz uwagę zwracają przepięknie zdobione portale bazyliki









Drugim obiektem na placu który przyciąga wzrok to wieża zegarowa



Zaprojektował ją Mauro Codussi. Została zbudowana w latach 1496 – 1506 obok budynku Starej Prokuracji (do 1499 ukończono część środkową, boczne dobudowano siedem lat później). Na szczycie wieży umieszczono dwa posągi Maurów uderzających co godzinę w dzwon. W wieży umieszczono mechanizm zegara astronomicznego. Pokazuje on nie tylko godziny ale także pory roku, fazy księżyca i położenie słońca w kolejnych znakach zodiaku.

Powyżej tarczy zegarowej znajduje się skrzydlaty Lew św. Marka a pod nim Madonna z Dzieciątkiem. Z okazji święta Objawienia Pańskiego uruchamiany jest mechanizm pozwalający na ukazywanie się na balkonie wieży figurek Trzech Króli. Figurki można oglądać jeszcze przez cały tydzień po tym święcie.



Po zwiedzeniu placu kierujemy sie w stronę laguny. Naszym oczom ukazuje sie w całej okazałości Pałac Dożów



Pałac był rezydencją Dożów i przywódców politycznych Wenecji, oraz siedzibą Rządu Republiki Serenissima, a także Sądu i więzienia, zbudowany został w XIV wieku, ale powiększony i głęboko zmodyfikowany z końcem XVII wieku. Fasady ozdobione są białymi i różowymi marmurami nadając rytm architektoniczny pierwszemu piętru z eleganckimi arkadami gotyckimi. W rogach znajdują się grupy rzeźbiarskie w wypukłorzeźbie.
Do wnętrz Pałacu wejdziemy poprzez bramę Porta della Carta, tak zwaną w odniesieniu do biurokracji, która wprowadzi nas na dziedziniec z arkadami zwany Foscari, biorący nazwę od Doży, naprzeciw którego wznoszą się sławne schody Scala di Giganti prowadzące na piętro szlacheckie z dwoma statuami po bokach Neptuna i Marsa.

Na szczycie schodów Scala d'Oro del Sansovino zaczynają się następujące sale Pałacu Książęcego, między innymi Sala delle Quattro Porte, Sala del Collegio i Anticollegio, Sala del Senato, Sala del Consiglio dei Dieci, Sala della Busola i bardzo obszerna Sala del Maggior Consiglio około 1340 metrów kwadratowych, gdzie gromadził się Parlament Serenissima Repubblica Veneziana. Dziś sala przechowuje portrety Dożów weneckich i obraz Paradiso sławnego Tintoretto.

W Pałacu Dożów mieściły się także więzienia republiki: Pozzi (Studnia) i Piombi (Sklepienie ołowiane) oraz Prigioni Nuove (Więzienia Nowe). Pozzi mieściły się na parterze i przeznaczone były dla kryminalistów. Piombi, tak zwane ponieważ miały sufity ołowiane, miały formę więzienia mniej surowego dla pospolitych ludzi, którzy mogli zabrać ze sobą dobra osobiste, a w niektórych przypadkach, także swą działalność.

Kierując się brzegiem laguny z pięknymi widokami na zatokę



dochodzimy do mostu Ponte della Paglia ze słynnym widokiem na Most Westchnień



Most Westchnień (wł. Ponte dei Sospiri) - najbardziej znany most Wenecji, także jeden z najbardziej znanych na świecie. Został on zaprojektowany przez Antoniego Contino, zaś budowę ukończono w 1614 roku.

Most łączy pomieszczenia I piętra Pałacu Dożów z budynkiem nowego więzienia (Prigioni Nuove) zbudowanym na przełomie XVI i XVII wieku. Obudowana konstrukcja jest przewieszona nad Kanałem Pałacowym. Wewnątrz mostu znajdują się dwa oddzielone od siebie korytarze.

Celem zbudowania mostu było umożliwienie połączenia pomiędzy więzieniem a obradującym w Pałacu Dożów Trybunałem Kryminalnym. Przez most prowadzono skazańców do cel, gdzie mieli odsiedzieć swój wyrok.

Most swoją sławę zawdzięcza XIX-wiecznym romantycznym pisarzom. Wedle ich wyobrażeń przechodzący tędy skazańcy mieli tęsknie wzdychać (stąd także nazwa mostu) do swych ukochanych pozostających na wolności i do "wolnego świata", który widzieli ostatni raz przed odbyciem kary; niektórzy - w ogóle ostatni raz w życiu.

Kierując się malowniczymi ścieżkami wijącymi się wzdłuż kanałów






dochodzimy do mostu Rialto



Jest najważniejszym mostem w Wenecji, którym przechodzi Kanał Grande w strefie Rialto, Początkowo zwany był Ponte della Moneta, ponieważ wybudowany został w pobliżu Starej Mennicy weneckiej, w swych lokalach skupiał działalności finansowe bankierów weneckich.
Aktualna wersja, to rezultat jego szóstej rekonstrukcji jest pierwszym mostem kamiennym w mieście, pochodzi z 1590 roku i jest dziełem architekta Antonio da Ponte. Jego elegancka forma jest podzielona dwunastoma podwójnymi arkadami rozmieszczonymi symetrycznie, które dziś goszczą działalności handlowe.

Korzystając z obecności licznych sklepów z pamiątkami możemy podziwiać zarówno różne maski weneckie



jak i słynne szkło weneckie



Będąc na moście możemy podziwiać Kanał Grande



Jest główną drogą wodną w Wenecji, przechodzącą wewnątrz o przebiegu krzywoliniowym płn-zach do płd-wsch. Zaczyna się w okolicach Piazzale Roma, punktu dojazdowego na stałym lądzie, gdzie zatrzymują się środki transportu lądowego, rozciąga się aż do placu Piazza San Marco i do Laguny, naprzeciw Giudecca. Na kanale, przemierzanym przez statki aż od Średniowiecza, znajdowało się początkowo wiele młynów wprawianych w ruch przez przypływy morza, fabryki lnu i jedwabiu, a także stare składy broni republiki. Stopniowa przemiana strefy rezydencjalnej, na której brzegu zbudowane zostały największe pałace weneckiej szlachty, goszczą dziś luksusowe hotele i muzea oraz instytucje.



Jest też okazja, aby z bliska zobaczyć słynne weneckie gondole



Jako,ze jesteśmy na wyspie po zwiedzeniu miasta pora udać sie na ląd stały.

Płynąc statkiem po lagunie możemy podziwiać okoliczne wysepki, z których prawie wszystkie posiadają ciekawe kościoły i inne zabytki



Są to wyspy: Murano, Burano, Lido di Venezia, San Giorgio Maggiore, Torcello.

Murano jest powszechnie znane ze słynnej tradycji w produkcji szkła i kryształów wysokiej wartości. Początkowo huty szkła znajdowały się we wnętrzu miasta, lecz z powodu licznych pożarów, które następowały (miasto w większości stanowiło zabudowę drewnianą) w XII wieku zdecydowano przenieść produkcję na pobliską wyspę Murano. Produkcja szkła trwa jeszcze dziś na maksymalnym poziomie, a szkło z Murano jest sprzedawane na całym świecie. Aby zapoznać się z tradycją możemy odwiedzić Muzeum Sztuki Szkła.

Burano jest charakterystyczną wyspą, z pięknymi i kolorowymi zabudowaniami, gdzie zachowały się kostiumy i tradycje rzemieślnicze. Lido di Venezia jest plażą Wenecjanów: wzdłuż Promenady Giovanni Marconi, znajdziemy niektóre z bardzo prestiżowych hoteli w Wenecji, Casyno, a także siedzibę renomowanego festiwalu Pokazów Filmowych.

Wyspa San Giorgio Maggiore, naprzeciw Placu Św. Marka, tworzy wyjątkowe środowisko i odizolowanie w kontekście weneckim: pozbawiona struktur turystycznych, to miejsce dedykowane medytacjom religijnym i kulturalnym. Tutaj znajdują się: kościół Palladio, zakon benedyktyński, siedziba Fundacji Cini. We wnętrzu kościoła Palladio goszczą niektóre obrazy Tintoretto; ze szczytu możemy podziwiać nadzwyczajną panoramę Wenecji.

Wyspa Torcello jest interesującą dla tych, którzy chcą poznać więcej na temat początków Wenecji: chodzi o jedno z pierwszych źródeł zaludnienia laguny weneckiej, wchodzących pod rządy miasta w X wieku. Dziś wyspa jest praktycznie niezamieszkana, znajdziemy ruiny ogromnych bazylik, w których pozostały niektóre mozaiki o poruszającym bogactwie.



Równie ładnie co stara Wenecja prezentują się wyspy z nowo wybudowanymi domami



Generalnie ludność powoli opuszcza starą część miasta oddając ją we władanie turystów, natomiast przenosi się do pięknie utrzymanych ogrodów-wysp w innych częściach laguny.



Prowadzą do tych domów pięknie utrzymane kanały



To tyle jeśli chodzi o Wenecję. Mam nadzieję, że nie przesadziłem z ilością zdjęć, ale chciałem oddać atmosferę tego miasta.