Kościół Inwalidów w Paryżu

Kościół Inwalidów – monumentalny paryski kościół wzniesiony w 1706 roku przez Jules'a Hardouin-Mansarta na polecenie Króla Słońce, Ludwika XIV. Jego iglica wznosi się na 105,16 metrów



Budowa została rozpoczęta w 1677. Pierwotnym celem budowli, przeznaczonej do wyłącznego użytku króla, miało być miejsce spoczynku rodziny królewskiej. Tak się jednak nie stało, gdyż zrezygnowano z tych planów po śmierci Ludwika XIV. W 1840 decyzją króla Ludwika Filipa do Paryża sprowadzono szczątki Napoleona Bonaparte, które zostały podstępem wywiezione z Wyspy Św. Heleny. Ciało zostało zabalsamowane i zamknięte w sześciu trumnach (jedna z cyny, druga z mahoniu, trzecia i czwarta z ołowiu, piąta z hebanu, a ostatnia wyrzeźbiona z fińskiego, czerwonego porfiru), jednak ceremonia pogrzebowa odbyła się dopiero w 1861, gdyż dopiero wtedy krypta i sarkofag były gotowe.



Kościół odznacza się widoczną z daleka kopułą, pozłoconą po raz pierwszy w 1715, a odnowioną w 1989, przy czym użyto 12 kg złota.






Wewnątrz pod kopułą znajduje się fresk namalowany przez Charles'a de La Fosse, który także był ostatnio poddany renowacji.



O tym, że jesteśmy w kościele przypomina nam piękny ołtarz i malowidła na ścianach









Oprócz Napoleona Bonaparte w Kościele Inwalidów są pochowani również marszałkowie: Ferdinand Foch, Sebastian Vauban, Turenne, Louis Lyautey oraz Józef Bonaparte (starszy brat Napoleona I), Hieronim Bonaparte (młodszy brat) i Napoleon II Bonaparte.



Epitafium Napoleona I mówi: „Niech śpi pod tą kopułą, to hełm na głowę giganta”.
Treść na podstawie opisu w Wikipedii