Kładka nad Narwią

Niewątpliwie jedną z największych atrakcji Podlasia są rozlewiska rzeki Narew. Jej meandrujące koryto wraz z licznymi rozgałęzieniami tworzy niezwykły ekosystem, będący prawdziwym królestwem zwierząt, zwłaszcza ptaków. Dla ochrony tych terenów utworzono Narwiański Park Narodowy. Ten atrakcyjny przyrodniczo rejon jest trudno dostępny dla większości turystów. Zwykle wymaga łodzi lub kajaka, by móc go z bliska obserwować. Jeszcze pozostają okoliczne wzniesienia, z których możemy podziwiać rozlewiska, jednak trudno nazwać to bezpośrednim kontaktem z naturą.

Dzisiaj chciałem Wam przybliżyć miejsce, gdzie dzięki zbudowanym kładkom i pomostom możemy faktycznie zanurzyć się w ten przyrodniczy twór, mieć go dosłownie na wyciągnięcie ręki. I przy tym specjalnie się nie natrudzić. Nasz spacer, bo tak trzeba nazwać tę wycieczkę, zaczynamy w miejscowości Waniewo. To tutaj zaczyna się jeden z najdłuższych pomostów przecinających w poprzek rzekę Narew z jej licznymi rozlewiskami. Pomost prowadzi nas do położonej po drugiej stronie rzeki miejscowości Śliwno. Jego dodatkową atrakcją są ruchome tratwy, które spotykamy na trasie.

Już pierwszy kontakt z tym miejscem bardzo nas zauroczył. To za sprawą ogromnej gromady ptaków, która fruwała nad brzegiem rozlewiska.






Hałaśliwe stadko co chwilę przelatywało nad naszymi głowami. Setki, może tysiące ptaków tworzyło prawdziwą chmurę, która co chwilę zmieniała kształt i rozmiar.



Na początku kładka ma kilka bocznych pomostów pozwalających odbyć spacer wzdłuż brzegu do ładnych punktów widokowych.



Potem kierujemy się już w głąb rozlewiska. Nad mniejszymi wodnymi ciekami przechodzimy po mostkach.



Tam, gdzie rzeka jest szersza, jej pokonanie umożliwiają ruchome tratwy. Właśnie dochodzimy do takiego miejsca. Widać przypływająca tratwę z ludźmi.



Po chwili odbijamy od pomostu ciągnąc za widoczną na zdjęciu linę. Używamy tylko siły naszych mięśni. Tratwa powoli, leniwie pokonuje odnogę rzeki Narew.



Jesteśmy sami na tratwie. Wprawienie jej w ruch wymaga sporej siły, potem jest już łatwiej. Gdy jest kilka osób ciągnących linę na pewno jest lżej.



Odcinek rzeki nie jest zbyt szeroki. Dopływamy do kolejnego pomostu.



System tratw jest prosty i bezpieczny, o ile przestrzega się pewnych zasad. Wielką frajdę mają na nich najmłodsi. Na pewno stanowią dodatkową atrakcję w tym pięknym miejscu.

Tymczasem spacerujemy kolejną kładką.



Wokół morze zielonych łąk.



Sprawiają wrażenie suchego lądu, jednak co chwilę w podłożu widzimy przebłyski wody. To teren, na którym dobrze czuje się wypasane bydło. Nie wiem tylko, jak znajdują drogę pośród tych mokradeł.



Zaczyna się bardziej bagienna część trasy. Kładka prowadzi teraz pośród wysokiej trzciny.



Co chwilę widać oczka wodne wypełnione gęstą rzęsą.






Dochodzimy do środkowej części trasy z wieżą obserwacyjną. Kiedyś w tym miejscu znajdowało się obronne zamczysko.



Z wieży mamy ładny widok na niemal całą okolicę. To tu, zwykle nad ranem, odbywają się bezkrwawe łowy. Sporo zdjęć ukazujących bogactwo fauny zamieszkującej te tereny pochodzi właśnie z takich miejsc obserwacyjnych. Trzeba tylko cierpliwości, dobrego aparatu z lunetą, no i odporności na atakujące o świcie, wygłodniałe owady.



Tymczasem zmienia nam się pogoda. Na niebie coraz więcej ciemnych chmur. Gdzieś z oddali dochodzą pomruki burzowe.



Przyspieszamy kroku, kolejną tratwę musimy przyciągnąć z drugiego brzegu



Powoli płyniemy przez najszerszą na trasie wodną przeszkodę.



Pod koniec przeprawy pierwsze, grube krople deszczu spadają na nasze głowy. Szybko biegniemy pod wiatę widocznego w oddali baru. Tam przeczekamy deszcz.



Tylko spokojnie pasącym się koniom nad brzegiem rzeki ten deszcz wydaje się nie groźny.



Po około pół godzinie deszcz przestaje padać. My musimy wrócić do naszego samochodu, który został w Waniewie. Niepewni, czy znów nie zacznie padać oczekujemy na powrót tratwy. Nie wspomniałem, że wzdłuż całej trasy ustawiono wiele tablic informujących o faunie i florze tego terenu oraz innych ciekawostkach.



Krajobraz po deszczu. W zasadzie na tym terenie niewiele się różni od tego przed opadami. Tylko rzęsa w bagiennych zagłębieniach wygląda jak sito



Na szczęście deszczowa chmura odchodzi gdzieś na prawo. Po kładce nawet specjalnie nie widać, że padało.



Przez całą wycieczką miałem nadzieję, że nagle z szuwarów wynurzy się głowa łosia. Polowałem na takie zdjęcie podczas całego pobytu na Podlasiu. Niestety, musiał mi wystarczyć ten na zdjęciu z tablicy edukacyjnej.



W drodze powrotnej więcej uwagi zwracam roślinności towarzyszącej nam po obu stronach kładki.






Nasze szczęście i wiara, że dojdziemy niezmoczeni na drugi brzeg zostaje wystawiona na kolejną próbę. Tu nie ma żartów, to nie tylko deszczowa, ale i burzowa chmura. Spacer po kładce w czasie burzy jest bardzo niebezpieczny. Poza nielicznymi drzewami jesteśmy wtedy najwyższymi punktami w okolicy.



Dobrze, że wcześniejszy deszcz wystraszył ludzi i kolejna tratwa czekała na nas przy pomoście. Szybko się przeprawiamy i z ulgą witamy bliski już brzeg.



W międzyczasie chmura jakby zmieniła kierunek, nawet na chwilę wyszło słońce.



Postanawiamy więc udać się jeszcze na kolejny punkt widokowy znajdujący się w pobliżu naszego parkingu.



Ten odcinek również pokonujemy na kładce mając po lewej stronie ładne widoki na rzekę Narew.



W pobliżu punktu widokowego ta do tej pory spokojna rzeka nabiera niebywałego przyspieszenia. Wygląda jak wysokogórski strumień. To pokazuje ile wody niesie z sobą. Tam, gdzie jest szeroko rozlana leniwie toczy swoje wody, ale wystarczy jej zwężenie i natychmiast zmienia swój charakter.



Widok z punktu obserwacyjnego. Moglibyśmy tam jeszcze dość długo przebywać, ale przeszkodził nam deszcz, który w końcu rzęsiście spadł na całą okolicę.



Polecam wszystkim wizytę w Waniewie i przejście kładkami na drugi brzeg rzeki. Nam ta wycieczka bardzo się podobała, nawet spotkany deszcz nie był zbytnią przeszkodą.

Lokalizacja.