Zamek Valtice

W dzisiejszym poście chciałbym powrócić do prezentowanego już na blogu Aerału Lednicko-Valtickiego położonego na Morawach i przybliżyć Wam sylwetkę drugiego zamku na tym terenie - głównej siedziby rodu Lichtensteinów w Valticach. Jego zaczątkiem był gotycki zamek z XIII wieku, który następnie został rozbudowany w okresie renesansu.

Obecny wygląd zawdzięcza przebudowie na styl barokowy przeprowadzonej w latach 1643–1730 według projektu włoskiego architekta Domenico Martinelli i Johanna Bernharda Fischera von Erlach. Zamek składa się z trzypiętrowych budynków z czterema skrzydłami ze stajnią, ujeżdżalnią, galerią, rokokowym teatrem i wozownią. Z okresu renesansu są zachowane dwie narożne wieże, które wiodą od niskich bocznych skrzydeł poprzedzających budynek główny.



Jak widać na planie, powstała wspaniała siedziba zamkowa, godna jednego z najbogatszych rodów w Europie. Rodzina Lichtensteinów mieszkała w zamku do 1945 roku kiedy go utracili w wyniku powojennej konfiskaty ziem.

Chcąc zobaczyć zamek z bliska, musimy dostać się na jego przedni dziedziniec zwany honorowym (poz. 11 na planie). Z valtickiego rynku jest to możliwe przechodząc przez wejście w dawnym budynku bramnym (poz. 22).



Po chwili stajemy przed reprezentacyjnymi schodami prowadzącymi na dziedziniec honorowy.



Szybko pokonujemy kilkanaście schodów, by wreszcie zobaczyć sylwetkę zamku w całej okazałości.



Podchodzimy bliżej. Wokół zamku widać pozostałości dawnej fosy, nad którą wybudowano murowany most, po którym można się dostać do zamku. Wejście do niego ozdobiono kamiennym portalem. Zdjęcia pokazują wygląd zamkowej elewacji sprzed kilku lat. Widać sporo uszkodzeń tynku. Ci, którzy wybiorą się obecnie do zamku zastaną już elewację po renowacji. Napiszę tylko, że wygląda wspaniale.



Na kolumnach portalu znajdują się posągi mądrości i sprawiedliwości. Pośrodku, nad oknami znajduje się herb rodu Lichtensteinów z książęcą koroną.



Przechodzimy przez bramę i po chwili znajdujemy się na wewnętrznym dziedzińcu zamkowym. Jego boki stanowią poszczególne skrzydła zamkowe. W południowo-zachodnim widzimy kolejną bramę, prowadzącą do rozległego parku zamkowego.



Mamy jeszcze troszkę czasu do rozpoczęcia zwiedzania wnętrz zamkowych, postanawiamy więc zobaczyć zamek od strony jego parku.



Widok na zamek z jednej z parkowych alejek.



Wracamy na wewnętrzny dziedziniec, gdzie już zbierają się chętni na wycieczkę po wnętrzach zamku.



Trasa zwiedzania prowadzi przez kilkanaście reprezentacyjnych pomieszczeń na drugim piętrze zamku. Zaczynamy od pokoju, który podczas wizyty Franciszka I na zamku w 1876 roku pełnił rolę poczekalni dla osób wzywanych do cesarza. Miski na ścianach wykonane są z japońskiej porcelany zwanej Imari i pochodzą z XVIII wieku. Uwagę zwraca okrągły piec wykonany w stylu empire. Podczas spaceru po zamku zobaczymy kilkanaście pieców zaprojektowanych w podobnej, okrągłej formie, jednak różniących się stylem wykonania.



Następne zdjęcie pokazuje drugą funkcję tego pomieszczenia. Otóż w ścianach ukryte były szafy, gdzie przechowywano porcelanowe zastawy używane w jadalni podczas uroczystości zamkowych.



Kolejne pomieszczenie pełniło funkcję przedpokoju w przydzielonym cesarzowi apartamencie. Ściany pokryte są tapetami z końca XVIII wieku i są jedynymi oryginalnymi tapetami w zamku. Motyw kwiatów został zaczerpnięty ze sztuki orientalnej.



W tym pokoju możemy też zobaczyć pierwsze z kilkunastu malowideł sufitowych znajdujących się na zamku. Przedstawia greckiego boga czasu, Kronosa, przeprowadzającego boginię sławy do zaświatów. Jest alegorią pokazującą krótkotrwałość ludzkiej sławy.



Z przedpokoju wchodzimy do salonu cesarskiego. Na jego ścianach znajdują się portrety panujących m.in. Marii Teresy, Franciszka I, Franciszka Józefa I i jego młodej żony, Elżbiety Bawarskiej (nie widać jej na zdjęciach)






Z salonem cesarskim sąsiaduje sypialnia cesarza. Obraz nad biurkiem przedstawia księcia Józefa Wacława Liechtensteina, który był również nazywany ojcem austriackiej artylerii.



Sufit sypialni zdobi malowidło przedstawiające pokonanie tytanów przez bogów Olimpu.



W kolejnym pokoju ściany zdobią obrazy z martwą naturą malowane przez niemieckiego malarza F. W. Tamma z roku 1709. Należał do najlepszych malarzy martwej natury w Europie Środkowej w okresie baroku i namalował kilka obrazów dla księcia Liechtensteinu.



Malowidło na suficie pokazuje Hefajstosa, boga ognia, dającego broń Pallas Atenie - bogini wojny i mądrości.



Następne pomieszczenie służyło rozrywce mieszkańcom zamku. Znajdują się w nim stoliki do gier w karty i stolik szachowy. Ściany pokoju są bogato zdobione barokowymi obrazami z kolekcji Liechtensteinów. Wśród nich jest zbiór barokowych pejzaży namalowanych przez Hansa de Jode, mistrza Holandii. Żyrandol z małą figurką Trytona zdobią poroża łosi i kości nosa ryby piły. Jest to najstarszy żyrandol w pałacu, pochodzi z XVII wieku.



Kolekcja niebieskich foteli i krzeseł została jeszcze w 1944 roku wywieziona z Valtic przez księcia Franciszka Józefa II Lichtensteina. W 2008 roku wystawione na aukcji meble odkupił rząd Czech i z powrotem umieścił na valtickim zamku.



Pięknie intarsjowany sekretarzyk.



Wchodzimy do jadalni. To największe i najbardziej reprezentacyjne pomieszczenie w zamku. Ściany i wszystkie ościeżnice w drzwiach pokryte są marmurem Scagliola – jest to imitacja marmuru wykonana z gipsu zmieszanego z klejem i pigmentem, naniesiona na mokre podłoże i po wyschnięciu wypolerownaa. Sufit wykonany w stylu rokoko jest bogato zdobiony elementami kwiatowymi. Żyrandole wykonane są z czeskiego kryształu z XVIII wieku.



Ozdobą tego pomieszczenia jest ładny piec zbudowany w stylu barokowym.



Zanim opuścimy to pomieszczenie warto zwrócić uwagę na powtarzający się układ drzwi w poszczególnych pokojach. Takie ustawieniu drzwi w jednej linii jest nazywane amfiladą i pozwala uzyskać ciekawą perspektywę widokową. Amfilada zamku valtickiego ma 80 m długości.



Jeszcze rzut oka na ładny relief nad drzwiami jadalni



i już przechodzimy do następnego pomieszczenia. Pełniło funkcję palarni i służyło głównie panom. Duże lustro odbijając światło umieszczanych dawniej na kominku świec rozjaśniało pokój, przy okazji powiększając go optycznie. Na dużym obrazie po prawej stronie można zobaczyć Samsona walczącego z lwem namalowanego przez Orazzio Riminaldiego, malarza z Florencji. Pozostałe obrazy w pomieszczeniu to barokowe pejzaże i portrety.



Pomieszczenie zdobią jeszcze dwie szafki z drewna hebanowego, inkrustowane kością słoniową i półszlachetnymi kamieniami. Pochodzą z XVII-XIX wieku.



Pokój bywa nazywany olimpijskim ze względu na malowidło sufitowe prezentujące greckich bogów zgromadzonych wokół Zeusa na Olimpie.



Dla odmiany kolejny pokój służył głównie paniom, które spotykały się w nim, by poplotkować. Wielki obraz na ścianie jest kopią słynnego obrazu Rubensa "Konsekwencje wojny". Ten po prawej przedstawia cyklopa Polifema z Hefajstosem oraz Afrodytę i Erosa. Wystrój wnętrza podkreślają rokokowe meble.



oraz ładna szafka na biżuterię wykonana w chińskim stylu.



W tym pomieszczeniu znajduje się też najładniejszy zamkowy piec, tu dla odmiany wykonany w stylu rokokowym. Ciekawostką wszystkich pieców jest fakt, że ich rozpalanie i dokładanie drewna odbywało się na korytarzu sąsiadujacym z pokojami, dzięki czemu pomieszczenia te były wolne od sadzy i innych zanieczyszczeń.



Pokój jest nazywany chińskim lub trojańskim. Ta druga nazwa nawiązuje do sceny ukazanej na suficie, przedstawiającej wojska Agamemnona pod Troją oraz moment złożenia w ofierze córki wodza, Ifigenii, którą w ostatnim momencie ratuje bogini Artemis, w zamian składając łanię na ołtarzu.



Przechodzimy teraz do sypialni księżnej Lichteinsteinu. Obraz z Madonną nad łóżkiem jest kopią obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem wykonanego przez słynnego włoskiego artystę Rafaela Santi.



Sufit sypialni zdobi plafon przedstawiający alegorie nauki, sztuki, dumy, ekstrawagancji i picia.



Amfiladę valtickiego zamku zamyka imponujący pokój marmurowy. Powstał według projektu architekta Antonio Beduzzi. Jego ściany pokryte są marmurami i złoconymi stiukami.



Owalne malowidła z martwą naturą są dziełem Franza Wernera Tamma.



Pasuje do nich znajdujące się na suficie malowidło z postacią Flory, bogini kwiatów.



Przerywamy zwiedzanie reprezentacyjnych pomieszczeń, by zobaczyć wnętrze kaplicy zamkowej. Idziemy do niej korytarzem z kolekcją portretów rodzinnych rodu Lichtensteinów.



Po drodze mijamy windę osobową z napędem elektrycznym, pozwalającą na przemieszczanie się pomiędzy piętrami zamku. Winda pochodzi z początku XX wieku i powstała w firmie A. FREISSLER-a w Wiedniu.



Kaplica zamkowa jest jednym z piękniejszych przykładów europejskiego baroku. Została konsekrowana w 1726 r. przez Józefa Jana Adama Lichtensteina. Jej projektantem był włoski architekt Antonio Beduzzi. Obraz ołtarzowy przedstawia pasterzy oddających część nowo narodzonemu Dzieciątku.



Kaplica jest bogato dekorowana w rzeźby, które harmonijnie łączą ołtarz główny z dekoracjami ołtarzy bocznych.



Freski sufitowe pokazują niebo z Bogiem Ojcem w centralnej części. Ich autorami byli Antonio Beduzzi i Domenico Mainardi.



Na jednej ze ścian znajduje się bogato zdobiona loża książęca.



Korytarzem z kolekcją portretów udajemy się teraz do galerii obrazów.



Na ścianach znajdują się 33 obrazy. Część malowideł została wywieziona z zamku, część została zniszczona pod koniec wojny w 1945 roku. Teraz widać tylko puste ramki.



Na obrazach przeważają motywy martwej natury namalowane przez F. W. Tamma oraz łowieckie, których twórcą był Dallinger.



Natomiast malowidła ptaków i zwierząt wykonane zostały przez Rosa di Tivoli, ówczesnego faworyta na dworze książęcym.



Obraz na suficie pokazuje powrót bogini Diany z polowania. Jest to największe płótno sufitowe w zamku.



Kolejny pokój był przeznaczony do nauki dzieci książęcych. Jest wyposażony w wartościowe meble w stylu baroku holenderskiego. Są bogato zdobione przez intarsję drewnem i inkrustację masą perłową. Duże malowidło na ścianie reprezentuje "Przybycie królowej szwedzkiej Krystyny do Rzymu w 1654 r"



Malowidło sufitowe przedstawia alegorię wieczoru.



Wchodzimy do jednego z ładniejszych pomieszczeń na zamku, złotego pokoju. Jego ściany są pokryte dębowym drewnem i ozdobione pięknymi złotymi rzeźbieniami. Imitacje kamieni półszlachetnych uzupełniają dekorację ściany. Obraz w ścianie przedstawia księcia Józefa Wacława Liechtensteina. Przed nim znajduje stół w stylu baroku francuskiego inkrustowany wkładkami z cyny. Pochodzi z XVII wieku ze słynnej pracowni mistrza André-Charlesa Boulle.



Malowidło na suficie przedstawia alegorię poranka.



W następnym, dość skromnym pomieszczeniu możemy zobaczyć kolekcję malarstwa holenderskiego z tematem martwej natury.



Kolejne pomieszczenie ukazuje typową sypialnię, w której mieszkali goście odwiedzający książęcą rodzinę. Na wyposażeniu posiadało łóżko z baldachimem, obok znajdowała się umywalka.



Malowidło sufitowe prezentuje alegorię wiosny.



Ostatnim zwiedzanym pomieszczeniem jest różowy pokój z malarstwem krajobrazowym i martwą naturą pochodzenia włoskiego z XVII wieku.



Wychodzimy z zamku na dziedziniec honorowy.



Po prawej stronie znajduje się wejście do działających na terenie zamku hotelu i restauracji. W głębi widać jedną z dwóch wież zamkowych wybudowanych w stylu renesansowym.



Wejście zdobi potężnych rozmiarów portal barokowy.



Za obecnym budynkiem hotelowym znajduje się ogród barokowy z XVII wieku malowniczo położony na niewielkim wzniesieniu.



Zdobią go posągi antycznych bogów, również z XVII wieku.



Z ogrodowego wzniesienia mamy ładny widok na zamek. Ogołocony w 1945 roku, najpierw przez właścicieli, którzy wywieźli co cenniejsze przedmioty, a następnie ograbiony przez zwycięską Armię Czerwoną zamek przechodził zmienne koleje losu. Początkowo przekształcono go w obóz dla kobiet, potem suszarnię chmielu, planowano nawet uruchomienie produkcji przemysłowej na tym terenie. Dopiero po latach uznano go za zabytek, a w 1996 roku wpisano zamek i cały Valticko-Lednicki Areał na listę UNESCO.



Wracamy przez budynek bramny na valticki rynek. Znajduje się na nim ładna kolumna maryjna z XVII w. Wybudowana jako wotum wdzięczności za ustąpienie dżumy w 1679 roku. Wierzchołek kolumny wieńczy figura Niepokalanej Marii Panny, w dolnych partiach umieszczone są posągi tradycyjnych obrońców przed zarazą - św. Sebastiana, św. Rocha, św. Karola Boromeusza i św. Ignacego.



Nad rynkiem wznosi się sylwetka kościoła Wniebowzięcia NMP z XVII wieku.



Wchodzimy do środka, by go zwiedzić, ale udaje się to nam tylko częściowo. Stojąc w oszklonym przedsionku widzimy bogato zdobione sztukaterią wnętrze kościoła utrzymane w stonowanej, szarej kolorystyce. Dalej niestety wejść się nie dało.



Jeszcze jedno miejsce przyciąga wzrok na valtickim rynku. To budynek ratusza wybudowanego pod koniec XIX wieku w stylu neorenesansowym. Budynek posiada dwa wejścia i 38 metrową wieżę. Na jego fasadzie znajduje się zegar i herb miasta.

Przed ratuszem znajduje się fontanna, która do 1901 roku była źródłem wody dla miasta. W 1896 roku książę Jan II z Liechtensteinu zlecił remont fontanny i poprawił jej wygląd, instalując nową rzeźbę z piaskowca, która przedstawia dziewczynę z dzbanem w stroju z epoki.



To tyle, jeśli chodzi o opis zamku i miasta Valtice. Zapraszam do zapoznania się z opisem pozostałych obiektów Valticko-Lednickiego Areału, a najlepiej na osobistą wycieczkę do tego miejsca. Naprawdę, jest co oglądać.

Zobacz w najbliższej okolicy:

Oranżeria w Lednicach

Zamek w Lednicach




Lokalizacja miejscowości