Hałdy są nieodłącznym elementem krajobrazowym Górnego Śląska. Zazwyczaj zawierają pozostałości powstałe w procesie eksploatacji złóż węgla kamiennego lub jego przerobu przez takie zakłady jak huty czy elektrociepłownie. Po zakończeniu procesów wydobywczych lub przetwórczych następuje rekultywacja hałd mająca na celu wytworzenie warstwy gleby, a następnie ich zalesienie. W takim stanie nie stanowią już tak dużego zagrożenia dla środowiska. Przykład takiego pozytywnego zagospodarowania hałd znajdziemy w Czerwionce-Leszczynach.
Te wysokie na ok. 325 m n.p.m. hałdy należą do największych w Polsce. Niezorientowana osoba może pomyśleć, że to niewielkie góry. Są pozostałością po nieczynnej już Kopalni KWK Dębieńsko, w skład której wchodziły również szyby w Czerwionce-Leszczynach. Hałdy są widoczne już z dość dalekiej odległości i intrygują swym kształtem przypominającym trzy piramidy.
sobota, 27 kwietnia 2013
wtorek, 16 kwietnia 2013
Karlskirche w Wiedniu
Karlsirche to kościół św. Karola Boromeusza. Jest to najważniejsza budowla sakralna Wiednia i jedna z najpiękniejszych w Europie.
Podczas epidemii dżumy w XVIII wieku cesarz Karol VI dał obietnicę, że zbuduje wielki kościół, gdy tylko epidemia zniknie z miasta. Kościół ten miał być poświęcony świętemu Karolowi Boromeuszowi, patronowi chorych i arcybiskupowi Mediolanu z czasów epidemii dżumy w 1576.
Cesarz rozpisał projekt na budowę kościoła. Projektantem i budowniczym świątyni został Johann Bernhard Fischer von Erlach. Budowę ukończono w 1737 roku. Niestety projektant nie doczekał końca budowy, jego prace kontynuował syn Josef Emanuel.
Powstało dzieło niezwykłe, nie mające odpowiednika nigdzie na świecie.
Podczas epidemii dżumy w XVIII wieku cesarz Karol VI dał obietnicę, że zbuduje wielki kościół, gdy tylko epidemia zniknie z miasta. Kościół ten miał być poświęcony świętemu Karolowi Boromeuszowi, patronowi chorych i arcybiskupowi Mediolanu z czasów epidemii dżumy w 1576.
Cesarz rozpisał projekt na budowę kościoła. Projektantem i budowniczym świątyni został Johann Bernhard Fischer von Erlach. Budowę ukończono w 1737 roku. Niestety projektant nie doczekał końca budowy, jego prace kontynuował syn Josef Emanuel.
Powstało dzieło niezwykłe, nie mające odpowiednika nigdzie na świecie.
czwartek, 11 kwietnia 2013
Stacja kolei wąskotorowej w Rudach
Stacja w Rudach była największym obiektem kolejowym nieistniejącej już dzisiaj linii kolejki wąskotorowej z Gliwic do Raciborza. Cały odcinek kolejki został oddany do użytku w 1903 r. Wcześniej, bo już w 1899 r pociągi kursowały na odcinku Gliwice - Rudy. To właśnie w Rudach znajdowało się zaplecze techniczne tej kolejki. Znalazły się tam warsztaty naprawcze taboru, tory postojowe dla wagonów i lokomotyw, punkt obsługi parowozów i obrotnica do ich obracania. W latach największej prosperity kolej woziła do 2 mln pasażerów rocznie. Ostatnie pociągi obsługiwały tę trasę jeszcze w 1991r.
Dzisiaj po dawnej kolei pozostał jedynie sześciokilometrowy odcinek ze Stanicy przez Rudy do Paproci.
Latem w weekendy, ten zdaje się wymarły obiekt nagle ożywa. Budynek stacji wypełnia się ludźmi, którzy przybywają tu, by odbyć nostalgiczną podróż w czasie.
Dzieje się tak dlatego, że od 1993 roku stacja kolei wąskotorowej wraz z zabudowaniami technicznymi tworzy skansen kolei wąskotorowej. Zwiedzający mogą bez przeszkód poruszać się po terenie stacji.
Dzisiaj po dawnej kolei pozostał jedynie sześciokilometrowy odcinek ze Stanicy przez Rudy do Paproci.
Latem w weekendy, ten zdaje się wymarły obiekt nagle ożywa. Budynek stacji wypełnia się ludźmi, którzy przybywają tu, by odbyć nostalgiczną podróż w czasie.
Dzieje się tak dlatego, że od 1993 roku stacja kolei wąskotorowej wraz z zabudowaniami technicznymi tworzy skansen kolei wąskotorowej. Zwiedzający mogą bez przeszkód poruszać się po terenie stacji.
sobota, 6 kwietnia 2013
Zamek w Doudleby nad Orlicí
Zwiedzającym czeskie zamki polecam wybrać się do miejscowości Doudleby nad Orlicí.
Znajduje się tam niewielki zameczek z końca XVI w.
To co go wyróżnia spośród innych czeskich zamków to bogate zdobnictwo sgraffitowe. Pokrywa ono całą powierzchnię ścian zamku, tak z zewnątrz, jak i od strony dziedzińca. Mnie osobiście najbardziej spodobał się właśnie wewnętrzny dziedziniec. Wejście do niego znajduje się na przedłużeniu głównej bramy.
Znajduje się tam niewielki zameczek z końca XVI w.
To co go wyróżnia spośród innych czeskich zamków to bogate zdobnictwo sgraffitowe. Pokrywa ono całą powierzchnię ścian zamku, tak z zewnątrz, jak i od strony dziedzińca. Mnie osobiście najbardziej spodobał się właśnie wewnętrzny dziedziniec. Wejście do niego znajduje się na przedłużeniu głównej bramy.
poniedziałek, 1 kwietnia 2013
Jaskinia na Pomezi
Gdy za oknem pogoda nie może się zdecydować, jaka jest obecnie pora roku, zapraszam na wędrówkę w podziemia. Tam zawsze panuje stała temperatura powietrza, a miliony lat erozji wyczarowały w skałach fantastyczne kształty. Tu można puścić wodze fantazji. Raz zobaczymy kamienne wodospady, a gdzie indziej podziemne królestwa krasnali.
System korytarzy tej jaskini był częściowo znany już w roku 1936. Dopiero w 1949 roku jaskinie zostały zbadane w całości. Prace nad udostępnieniem jaskiń były przeprowadzone w roku 1950 a dokończone w roku 1955. Całkowita długość trasy zwiedzania wynosi 530 m. Jaskinia na Pomezi jest największym jaskiniowym systemem w Czeskiej Republice powstałym w wyniku rozpuszczenia marmuru, tj. krystalicznej wapiennej skały. Charakteryzują się wąskimi i miejscami wysokimi szczelinowymi korytarzami, które na skrzyżowaniach rozszerzają się w mniejsze pomieszczenia.
Do najbardziej znaczących części jaskiń należy Lodowe pomieszczenie, Pomieszczenie u płaczącej wierzby, korytarz Rzymskich łaźni, Białe pomieszczenie, Królewski komin i Skarbiec. Jak się prezentują? Oceńcie sami.
System korytarzy tej jaskini był częściowo znany już w roku 1936. Dopiero w 1949 roku jaskinie zostały zbadane w całości. Prace nad udostępnieniem jaskiń były przeprowadzone w roku 1950 a dokończone w roku 1955. Całkowita długość trasy zwiedzania wynosi 530 m. Jaskinia na Pomezi jest największym jaskiniowym systemem w Czeskiej Republice powstałym w wyniku rozpuszczenia marmuru, tj. krystalicznej wapiennej skały. Charakteryzują się wąskimi i miejscami wysokimi szczelinowymi korytarzami, które na skrzyżowaniach rozszerzają się w mniejsze pomieszczenia.
Do najbardziej znaczących części jaskiń należy Lodowe pomieszczenie, Pomieszczenie u płaczącej wierzby, korytarz Rzymskich łaźni, Białe pomieszczenie, Królewski komin i Skarbiec. Jak się prezentują? Oceńcie sami.