Katedra w Mediolanie

Gotyckie katedry zawsze wzbudzały we mnie wielkie emocje. Jadąc do Mediolanu wiedziałem, czego się spodziewać. Zdjęcia katedry oglądałem w internecie, co nieco poczytałem o niej w przewodnikach i na zaprzyjaźnionych blogach. Czy rzeczywistość rozczarowuje? Wręcz przeciwnie. Stojąc przed fasadą katedry na placu Duomo mamy pełną świadomość, że jest ona cudem architektury.



I to cudem dosłownym, bo jak nazwać dzieło, które powstawało kilkaset lat prawie bez planów, do tego samodzielnie finansowane przez mieszkańców Mediolanu i przez nich samych budowane. Nieważne, czy byli kupcami, prawnikami czy rzemieślnikami. Każdy musiał zakasać rękawy i mieć swój udział w budowie świątyni. Wszystko miało swój początek w 1386 roku. Inspiratorem budowy katedry był arcybiskup Antonio de Saluzzi. Wynajmowani architekci wielokrotnie zmieniali formę świątyni, co było powodem kłótni i przestojów w budowie. Ostatecznie ukończono ją dopiero na początku XIX wieku.



Katedra zachwyca piękną formą. Do jej budowy użyto białego i różowego marmuru z kamieniołomów Candoglii w okolicach jeziora Maggiore. Długi czas budowy sprawił, że katedra jest budowlą wielu stylów, głownie gotyku z elementami baroku. Jak przystało na gotycką katedrę ma ona niezwykle bogatą dekorację rzeźbiarską.



Podobno samych statuetek postaci świętych i biblijnych jest ponad 3300 szt. Przyjrzyjmy się bliżej niektórym rzeźbom.












Scena wypędzenia Adama i Ewy z Raju









Równie bogaty wystrój mają duże, brązowe drzwi przedstawiające sceny z życia Maryi, Jezusa i św. Ambrożego.









Wnętrze katedry jest pięcionawowe i pomimo wielu okien z witrażami wypełnia ją półmrok. Poszczególne nawy rozdzielają 52 kolumny z bogato zdobionymi kapitelami z sylwetkami proroków i świętych.






Wystrój prezbiterium pochodzi z II połowy XVI wieku. Ciekawym elementem jest tutaj umieszczenie w centrum jakby drugiej, mniejszej świątyni, ze srebrną kopułą wspartą na 8 korynckich kolumnach.



Wnętrze katedry zdobią liczne witraże, ołtarze oraz grobowce.



Tu ołtarz św. Giovanni Buono w absydzie południowego transeptu.



Grobowiec rodziny Medyceuszy, również w południowym transepcie.



Z licznych posagów wyróżnia się postać św. Bartłomieja ze zwojem skóry przepasanej przez ramię. Posąg był dawniej bardzo popularny pośród studentów medycyny, gdyż wiernie oddawał szczegóły budowy anatomicznej człowieka.



Na zakończenie zwiedzania katedry schodzimy jeszcze do krypty św. Karola Boromeusza.



Po zwiedzeniu wnętrza katedry czeka nas kolejna atrakcja. Możliwość spaceru po dachu świątyni. W tym celu za 7 € należy nabyć bilet i pokonać około 200 krętych schodów. Po ciemnym wnętrzu katedry tutaj możemy cieszyć się pełnią słonecznego światła.



Pierwszy raz byłem na dachu katedry. To jedyna możliwość zobaczenia z tak bliska bogato zdobionych przypór i sterczyn. Samych sterczyn jest 135. Zakończone są postaciami świętych. Dopiero z bliska można się przekonać, jak są wielkie. Wysokość rzeźb sięga 4 metrów.









Spacer po dachu umożliwiają prostokątne przejścia w poszczególnych przyporach.



Będąc na dachu mamy też okazję zobaczyć z bliska, ile kunsztu i pracy wymagało wykonanie tak dużej ilości rzeźb. Poszczególne postacie zostały szczegółowo odwzorowane w marmurze.






Mamy tez możliwość przyjrzenia się rzygaczom. Ich formy są różnorakie, od postaci zwierzęcych po ludzkie.









Spacerując po dachu trafiamy również na ładne punkty widokowe. Przy sprzyjającej pogodzie można stąd zobaczyć nawet alpejskie szczyty na horyzoncie. Poniżej widok na wejście do Galerii Wiktora Emanuela II



oraz na plac Duomo z pomnikiem króla Wiktora Emanuela II na koniu.



Te ostatnie zdjęcie zostało zrobione z najwyższego miejsca na dachu dostępnego dla turystów. Nie jest to jednak najwyższa część katedry. Pośrodku nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem znajduje się wieża katedry z pozłacaną figurą NMP nazywanej tutaj Madonną.






Na dachu katedry wciąż widzimy rusztowania. Służą do czyszczenia marmuru z kwaśnych nalotów.



Tam, gdzie marmur już oczyszczono, możemy nacieszyć oczy jego pełnym blaskiem.









Nasz spacer po dachu katedry kończymy w okolicy głównej wieży.



Zwiedzanie katedry zajęło nam ponad godzinę. W tym czasie słońce przesunęło się na tyle, że jego promienie rozświetliły główną fasadę wydobywając z cienia zdobiące ją detale architektoniczne.



I tym ładnym widokiem kończę dzisiejszy post.

Zobacz w pobliżu:

Migawki z Mediolanu




Lokalizacja katedry