Tolkmicko

Tolkmicko, to niewielkie miasto położone nad Zalewem Wiślanym w powiecie elbląskim. Trzy lata temu przez kilkanaście dni było naszą bazą i miejscem noclegowym, skąd robiliśmy wycieczki po Warmii i Powiślu. Było to możliwe dzięki połączeniom drogowym z Elblągiem na południu i Braniewem na północy oraz wodnym z Krynicą Morską. Wystarczy na mapie zakreślić koło o promieniu ok. 80 km by zobaczyć, że potencjalnymi celami mogą być miejsca położone między Trójmiastem a Olsztynem. To bardzo atrakcyjny rejon, pełen pięknych miast o bogatej historii i wspaniałych zabytkach. Nie brak tutaj również atrakcji przyrodniczych. Miasto dla nas miało również tę zaletę, że po całodniowym zwiedzaniu, nierzadko krzykliwych miejscowości nadmorskich, oferowało spokojny nocny wypoczynek..

Centralnym miejscem Tolkmicka jest Plac Wolności. To przy nim znajduje się nowy budynek Ratusza z 2014 r.

Kościół św. Mikołaja w Gąsawie

Pałuki to niewielka, malownicza kraina położona na styku województwa wielkopolskiego i kujawsko-pomorskiego. Chyba jej najbardziej znaną i najczęściej odwiedzaną częścią jest rejon znajdujący się wzdłuż linii kolejki wąskotorowej Żnin, Wenecja, Biskupin, Gąsawa. O ile trzech pierwszych miejscowości nie trzeba przedstawiać, to o Gąsawie do tej pory wiedziałem niewiele, ot tyle, że kończyła się tam trasa kolejki wąskotorowej.

Tak było do czasu, gdy całkiem przypadkiem zobaczyłem panoramiczne zdjęcie wnętrza kościoła św. Mikołaja w Gąsawie, ukazujące piękne polichromie zajmujące prawie całą powierzchnię ścian i sufitu w tej świątyni. Niedługo potem spędzaliśmy kilka dni w Wielkopolsce i postanowiliśsmy zobaczyć ten kościół osobiście. W dzisieszym poście opiszę i pokażę go dokładniej.

Obecny, drewniany kościół pochodzi z I połowy XVII wieku. Zbudowali go kanonicy regularni z Trzemeszna. Jest to świątynia o konstrukcji szkieletowo-zrębowej, zbudowana z drewna modrzewiowego. Przyznam, że jego sylwetka z zewnatrz jest dość niepozorna. Zwłaszcza tak się prezentowała tego dnia, gdy na niebie wisiały chmury z których raz po raz padała mżawka.

Drvengrad (Kustendorf)

W dzisiejszym poście prezentuję miejsce wybudowane w 2000 roku przez Emira Kusturicę na potrzeby realizacji swojego filmu "Życie jest cudem". Film opowiada historię inżyniera Luki, który realizuje cel swojego życia - budowę linię kolejowej łączącej małe bośniackie miasteczko z Serbią. Luka kochał swoją żonę, szaloną śpiewaczkę operową Jadrankę i syna Milosza, który chciał zostać piłkarzem Partizanu Belgrad. Niestety, wkrótce wybucha wojna serbsko-bośniacka. Jadranka ucieka z węgierskim muzykiem, a Milosz zostaje schwytany przez wroga. Przyjaciele Luki wpadają na pomysł, żeby wymienić Milosza na muzułmańską pielęgniarkę, pracującą w tamtejszym szpitalu. Aż do momentu wymiany pielęgniarka Sabah ma mieszkać w domu Luki. Niestety, sprawy komplikują się, gdy Luka zakochuje się w Sabah.

Nie, nie będę opisywał zakończenia filmu, może ktoś zechce go zobaczyć i wtedy sam pozna zakończenie tej historii. Spacerując po Drvengardzie, staramy się odnaleźć miejsca znane z filmu, wszak to właśnie tutaj nakręcono większość jego początkowych scen. Jest to trochę trudne, bo po skończeniu zdjęć filmowych osada stała się bardzo popularna i przystosowała się do napływu dużej ilości tak turystów, jak i fanów filmu. Czuliśmy się tutaj trochę jak w skansenie. Otaczają nas ładne drewniane domy, niektóre krzykliwie ozdobione kolorowymi malunkami. Spacerujemy ulicami imienia Bruce Lee, Diego Maradony, Che Guevara, Nikola Tesla i Djokovica. Główna ulica ma nazwę Ivo Andric – serbskiego pisarza, który urodził się w Bośni. Jest tez cerkiew św. Sawy. Znajdziemy tu również kramy z pamiątkami i miejscowym rzemiosłem a w niektórych domach prezentowane sa wystawy czasowe. Jest też czarna wołga, eksponat z filmu.

Zapraszam na spacer po Drvengradzie, którego widok ogólny pokazywałem już kiedyś przy prezentacji kolejki wąskotorowej Šarganska Osmica. Tym razem bez opisów, chyba wszystko co istotne już napisałem.