Kadyny

Kadyny to miejscowość położona niedaleko Tolkmicka w powiecie elbląskim. Od strony północnej jest otoczona wodami Zalewu Wiślanego a od południa wzniesieniami Wysoczyzny Elbląskiej. Tak atrakcyjne położenie sprawiło, że Kadyny stały się popularną miejscowością turystyczną, ale bardziej dla osób  ceniących sobie spokój i odosobnienie niż gwarne towarzystwo. Walory tego miejsca doceniła już na początku XX wieku pruska rodzina królewska, która miała tu swoją letnią rezydencję.

Patronat cesarza Wilhelma II nie ograniczał się tylko do królewskiej posiadłości. Dzięki swojemu mecenatowi przyczynił się do rozwoju miejscowości Kadyny. Założył tu folwark ze stadniną koni i gorzelnią. Rozbudował miejscową cegielnię i utworzył w niej oddział zajmujący się produkcją majoliki, czyli glazurowanych kafli ceramicznych i dachówek. Dla pracowników cegielni wybudował osiedle domków ze szkołą, pocztą, karczmą i małym szpitalem.

Co ciekawe, wszystkie te obiekty zachowały się w dobrym stanie do dnia dzisiejszego. Zapraszam na spacer po Kadynach, wioski, która nas zauroczyła swoim położeniem i atrakcjami. Zaczynamy od wizyty w starym folwarku. Przed nami efektowna brama prowadząca na jego teren.

Positano

Lubicie rejsy morskie ? Ja uwielbiam. Mimo, że każdy jest przyjemnością, to duże znaczenie ma jeszcze miejsce, gdzie się on odbywa. Ten, który dzisiaj opiszę odbył się wzdłuż wybrzeża amalfitańskiego i prowadził z położonego w pobliżu Neapolu portu Salerno do miejscowości Positano. Ten fragment wybrzeża włoskiego charakteryzuje się wysokimi brzegami, wzdłuż których rozlokowane zostały malowniczo położone miejscowości. Te najbardziej znane to Amalfi, Ravello i Positano.

Kursujące pomiędzy nimi statki płyną w dość bliskiej odległości od brzegów morza Tyrreńskiego, co sprawia, że już sama podróż do miejscowości docelowych obfituje w bardzo piękne widoki. Możecie się o tym przekonać oglądając kolejne zdjęcia.

Święta Góra Grabarka

Święta Góra Grabarka to miejsce, gdzie od stuleci podążają prawosławni pielgrzymi. Jej najstarsze dzieje nie są znane. Góra zasłynęła w 1710r., kiedy epidemia cholery szalała na terenach Podlasia. W tym czasie pewnemu starcowi we śnie zostało objawione, że ratunek można znaleźć na pobliskim wzgórzu. Wierni poszli za głosem Bożym, przynosząc ze sobą krzyże. Z modlitwą obmywali się i pili wodę ze źródełka. Według kroniki siemiatyckiej parafii ratunek od choroby znalazło wówczas ok. 10 tys. ludzi. W podzięce Bogu za cud zbudowano na tym miejscu drewnianą kapliczkę Przemienienia Pańskiego. Cerkiew przebudowywana, remontowana, upiększana dotrwała do 1990r, kiedy to podpalona spłonęła doszczętnie. Nowa cerkiew została wyświęcona w 1998r.

U podnóża Góry znajduje się cudowne źródełko. To właśnie ci, którzy tu umyli się i napili się wody, zostali ocaleni z epidemii cholery.

Skansen w Zubrzycy Górnej

Skansen w Zubrzycy Górnej, a bardziej oficjalnie Muzeum - Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej to pierwsze tego typu muzeum na wolnym powietrzu powstałe w Polsce po II Wojnie Światowej. Zostało otwarte 11 września 1955 roku. Na prawie 12 ha powierzchni znajduje się w nim prawie 60 obiektów prezentujących tradycyjną kulturę materialną, społeczną i duchową polskiej Orawy.

Pierwszy z budynków znajduje się zaraz obok zadaszonej bramy, którą wchodzimy do skansenu. To XVIII-wieczny lamus. Został przeniesiony na teren skansenu ze wsi Podwilk, gdzie niegdyś pełnił rolę spichlerza plebańskiego. Zwykle tego typu budynki służyły za składy rzeczy lub właśnie spichlerze.