Życzenia świąteczne

Najlepsze życzenia zdrowych, pogodnych Świąt Bożego Narodzenia, 
wszelkiej pomyślności w Nowym Roku,  
a także wielu miłych chwil spędzonych w gronie rodziny
życzy wkraj

Szopka neapolitańska

Szopka neapolitańska to odmiana szopki bożonarodzeniowej z Neapolu, która cieszy się takim samym wielkim powodzeniem we Włoszech, jak w Polsce szopki krakowskie. Po raz pierwszy szopka w Neapolu stanęła w XIII wieku, w kościele Santa del Presepe. Szczyt popularności i kunsztu wykonania szopek neapolitańskich przypada na wiek XVIII. Wykonywano je na dworach królewskich i książęcych, w domach mieszczańskich i biednych chatach. Były zwyczajowymi podarkami w okresie Bożego Narodzenia.

Wykonane są najczęściej z malowanej terakoty, rzadziej z korala lub muszli morskich. Scenerią jest architektura Neapolu bądź krajobraz jego okolic. Były często dziełem najlepszych włoskich architektów, rzeźbiarzy, złotników i krawców. Wykonane z wielkim realizmem, odwoływały się do scen z życia codziennego; poza postaciami Świętej Rodziny i pasterzy, zapełniały się figurkami rzeźników, winiarzy, tkaczy, garncarzy, ukazanych przy swoich warsztatach. Realizm scen podkreślają rekwizyty zaczerpnięte z codzienności: studnia, piec, stawiane w centrum szopki, częsty jest motyw jadła: kosze owoców, ryb, michy makaronu, bochny chleba.

Przedstawiane postacie ukazane są w całym bogactwie gestów, wyrazistości mimiki i grymasów, odciskają się na nich i piękno i ułomności ludzkie. Stroje z epoki, nadające dynamizmu postaciom, szyte są z najlepszych tkanin, złocenia wykonane z prawdziwego złota. Niezwykłym osiągnięciem perspektywy uzyskanej grą świateł i konsekwentnym budowaniem planów na niewielkiej przestrzeni są kompozycje, których scenerią są wąskie, kamienne uliczki Neapolu czy górzysty krajobraz za miastem. Niektóre szopki tak dalece zatraciły się w swym realizmie, że zupełnie brak w nich akcentów religijnych, przedstawiają zwykłych ludzi, wykonujących swą codzienną pracę.

Chyba najlepszym przykładem szopki neapolitańskiej jest ta umieszczona w pomieszczeniach pałacu w Casercie. Oprócz klasycznej szopki i karczmy jest tu karawana Gruzinów oraz liczne postacie ze świata ludowego i chłopskiego. Szopka pochodzi z 1844 roku, ale wiele jej oryginalnych elementów zaginęło i dopiero w 1988 roku ponownie ją udostępniono dla zwiedzających. Brakujące fragmenty pieczołowicie odtworzono na podstawie zachowanych ilustracji i obrazów. Szopka jest sporych rozmiarów, zdjęcia pokazują jej wygląd z różnych stron.

Zamek Czerwony Kamień

Tym razem chciałbym przybliżyć sylwetkę jednego z bardziej okazałych zamków na Słowacji o nazwie Czerwony Kamień. Pierwotny zamek został zbudowany w tym miejscu juz w 1230 roku przez królową Konstancję, córkę króla Węgier Beli III i wdowę po królu czeskim Przemyśle Otokarze I. Zamek często zmieniał właścicieli i w 1535 r. został majątkiem niemieckiej rodziny Fugger. Ta rodzina kupiecka wydobywała miedź w regionie środkowej Słowacji i handlowała nią w całej Europie. Stary zamek rodzinie nie odpowiadał, zdecydowano więc o zbudowaniu nowej twierdzy z rozległymi piwnicami, których mogliby używać do magazynowania towarów. Budowę ukończono w 1556 r.

Stopniowo Fuggerowie ograniczają swoją działalność na tych terenach (przede wszystkim z powodu niebezpieczeństwa tureckiego) i w 1580 r. sprzedają część zamku baronowi Mikołajowi Palfiemu, który trzy lata później żeni się z Marią Magdaleną Fugger, właścicielką drugiej części zamku. W ten sposób staje się jedynym właścicielem całej posiadłości. Baron szybko zabrał się do jego przebudowy, żeby zmienić zamek w wygodną siedzibę rodzinną. Jego potomkowie kontynuowali przebudowę. Członkowie rodziny Palfiów żyli na tym zamku do wiosny 1945 r., kiedy to uciekli przed zbliżającym się frontem wschodnim. Po II Wojnie Światowej zamek został upaństwowiony i przekształcono go w muzeum dawnych wnętrz szlacheckich.

Dworek Paderewskiego

Rocznica odzyskania niepodległości to dobry moment, by zaprezentować na blogu miejsce związane z życiem Ignacego Jana Paderewskiego. Pod koniec XIX wieku będący u szczytu sławy pianista zapragnął mieć swój dom. Jak pisał „Od dawna marzyłem o nabyciu małej wiejskiej posiadłości z ładnym lasem i wodą. Nigdy nie liczyłem na dochód z niej, po prostu pragnąłem mieć własny zakątek, którym mógłbym się do woli cieszyć …”, „Chciałbym już trochę odpocząć i popracować dla siebie …”. Poszukiwał takiego miejsca w Szwajcarii, ale przede wszystkim na terenach polskich. Po kilku próbach, ostatecznie nabył w 1897 r dwór w miejscowości Kąśna Dolna.

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Cmentarz Rakowicki to jeden z największych i najładniejszych cmentarzy Krakowa. Do tego jest miejscem spoczynku wielu zasłużonych osób z chyba wszystkich dziedzin życia codziennego.Spacer jego alejkami to prawdziwa lekcja historii. Jednak w dzisiejszym poście nie będę wspominał tych wszystkich zacnych ludzi. Tym razem moją uwagę zwróciły elementy sztuki sepulkralnej, które od powstania cmentarza w 1803 roku, aż do czasów nam współczesnych tworzą klimat tego miejsca.

Naszą wizytę zaczynamy od wejścia na teren cmentarza bramą główną. Tym razem pokazuję same zdjęcia, bez opisów. Mam nadzieję, że udzieli Wam się nastrój zadumy i przemijania, jaki nam towarzyszył podczas odwiedzin tego cmentarza.

Nauplion

Nauplion (zwane także Nafplion) to miasto w Grecji, położone we wschodniej części Peloponezu nad brzegiem Zatoki Argolidzkiej (Morze Egejskie). Ciekawostką jest fakt, że po odzyskaniu przez Grecję niepodległości spod panowania tureckiego miasto przez kilkanaście lat, od 1823 do 1834 było pierwszą stolicą nowożytnego państwa greckiego. Dzisiaj miasto jest licznie odwiedzane przez turystów tak z powodu pięknego położenia, jak i panującej w nim atmosfery.

Zwiedzanie miasta zaczynamy na skraju Parku Staikopoulosa. Znajduje się tutaj pomnik Staikosa Staikopoulosa, który w 1822 roku walnie przyczynił się do zdobycia górującej nad miastem twierdzy Palamidi.

Katedra w Kamieniu Pomorskim

Katedra w Kamieniu Pomorskim należy do najstarszych świątyń murowanych wzniesionych na Pomorzu Zachodnim. Jej początki sięgają roku 1176 kiedy to po najeździe Duńczyków na Wolin, gród został zniszczony a siedziba biskupstwa przeniesiona do Kamienia Pomorskiego. Budowę pierwszej katedry rozpoczęto zapewne krótko po tej dacie. Fundatorem budowy był książę pomorski Kazimierz I z rodu Gryfitów.

Do końca XIII w. wzniesiono kwadratowe prezbiterium z absydą i transeptem. Prace budowlane kilkakrotnie przerywano z powodu niestabilnej sytuacji politycznej w tej części Pomorza. Po dłuższej przerwie w XIV w. wznowiono budowę i do końca XV w. wzniesiono korpus nawowy oraz dobudowano kapitularz. Kolejna rozbudowa miała miejsce w latach 1847-50, kiedy to wzniesiono wieżę według projektu Ferdinanda von Quast.

Löbauer Berg

Tym razem chcę Was zaprosić na szczyt wygasłego wulkanu o nazwie Löbauer Berg. To niewielkie wzniesienie ( ok. 450 m n.p.m.) znajduje się w pobliżu miasta Löbau w południowo-wschodniej Saksonii i posiada na swoim szczycie nie lada atrakcję - wykonaną w całości z żeliwa, okazałą wieżę widokową.



Wieża została zbudowana w 1854 r. Ma 28 metrów wysokości i 4 metry średnicy oraz ośmiokątny kształt. Wieża posiada trzy zewnętrzne balkony na wysokości 12, 18 i 24 metrów. Spiralne schody wewnątrz wieży liczą 119 stopni.

Kadyny

Kadyny to miejscowość położona niedaleko Tolkmicka w powiecie elbląskim. Od strony północnej jest otoczona wodami Zalewu Wiślanego a od południa wzniesieniami Wysoczyzny Elbląskiej. Tak atrakcyjne położenie sprawiło, że Kadyny stały się popularną miejscowością turystyczną, ale bardziej dla osób  ceniących sobie spokój i odosobnienie niż gwarne towarzystwo. Walory tego miejsca doceniła już na początku XX wieku pruska rodzina królewska, która miała tu swoją letnią rezydencję.

Patronat cesarza Wilhelma II nie ograniczał się tylko do królewskiej posiadłości. Dzięki swojemu mecenatowi przyczynił się do rozwoju miejscowości Kadyny. Założył tu folwark ze stadniną koni i gorzelnią. Rozbudował miejscową cegielnię i utworzył w niej oddział zajmujący się produkcją majoliki, czyli glazurowanych kafli ceramicznych i dachówek. Dla pracowników cegielni wybudował osiedle domków ze szkołą, pocztą, karczmą i małym szpitalem.

Co ciekawe, wszystkie te obiekty zachowały się w dobrym stanie do dnia dzisiejszego. Zapraszam na spacer po Kadynach, wioski, która nas zauroczyła swoim położeniem i atrakcjami. Zaczynamy od wizyty w starym folwarku. Przed nami efektowna brama prowadząca na jego teren.

Positano

Lubicie rejsy morskie ? Ja uwielbiam. Mimo, że każdy jest przyjemnością, to duże znaczenie ma jeszcze miejsce, gdzie się on odbywa. Ten, który dzisiaj opiszę odbył się wzdłuż wybrzeża amalfitańskiego i prowadził z położonego w pobliżu Neapolu portu Salerno do miejscowości Positano. Ten fragment wybrzeża włoskiego charakteryzuje się wysokimi brzegami, wzdłuż których rozlokowane zostały malowniczo położone miejscowości. Te najbardziej znane to Amalfi, Ravello i Positano.

Kursujące pomiędzy nimi statki płyną w dość bliskiej odległości od brzegów morza Tyrreńskiego, co sprawia, że już sama podróż do miejscowości docelowych obfituje w bardzo piękne widoki. Możecie się o tym przekonać oglądając kolejne zdjęcia.

Święta Góra Grabarka

Święta Góra Grabarka to miejsce, gdzie od stuleci podążają prawosławni pielgrzymi. Jej najstarsze dzieje nie są znane. Góra zasłynęła w 1710r., kiedy epidemia cholery szalała na terenach Podlasia. W tym czasie pewnemu starcowi we śnie zostało objawione, że ratunek można znaleźć na pobliskim wzgórzu. Wierni poszli za głosem Bożym, przynosząc ze sobą krzyże. Z modlitwą obmywali się i pili wodę ze źródełka. Według kroniki siemiatyckiej parafii ratunek od choroby znalazło wówczas ok. 10 tys. ludzi. W podzięce Bogu za cud zbudowano na tym miejscu drewnianą kapliczkę Przemienienia Pańskiego. Cerkiew przebudowywana, remontowana, upiększana dotrwała do 1990r, kiedy to podpalona spłonęła doszczętnie. Nowa cerkiew została wyświęcona w 1998r.

U podnóża Góry znajduje się cudowne źródełko. To właśnie ci, którzy tu umyli się i napili się wody, zostali ocaleni z epidemii cholery.

Skansen w Zubrzycy Górnej

Skansen w Zubrzycy Górnej, a bardziej oficjalnie Muzeum - Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej to pierwsze tego typu muzeum na wolnym powietrzu powstałe w Polsce po II Wojnie Światowej. Zostało otwarte 11 września 1955 roku. Na prawie 12 ha powierzchni znajduje się w nim prawie 60 obiektów prezentujących tradycyjną kulturę materialną, społeczną i duchową polskiej Orawy.

Pierwszy z budynków znajduje się zaraz obok zadaszonej bramy, którą wchodzimy do skansenu. To XVIII-wieczny lamus. Został przeniesiony na teren skansenu ze wsi Podwilk, gdzie niegdyś pełnił rolę spichlerza plebańskiego. Zwykle tego typu budynki służyły za składy rzeczy lub właśnie spichlerze.

Motovun

Kilka miesięcy temu pisałem na blogu, że w centralnej części chorwackiego półwyspu Istria znajduje się wiele miejscowości położonych na wierzchołkach znajdujących się tam wzniesień. Dzisiaj chciałbym przybliżyć sylwetkę miasteczka Motovun, chyba najbardziej malowniczej z tych miejscowości, o czym możemy się przekonać oglądając jej widok na zdjęciu poniżej.



Motovun to stara miejscowość pamiętająca czasy Rzymian, którzy na wzgórzu założyli spory obóz wojskowy. Największy jej rozwój nastąpił po 1278 rok, gdy została zdobyta przez Wenecjan i była pod ich panowaniem aż do końca XVIII wieku. Następnie przeszła pod panowanie Austro-Węgier, a po ich rozpadzie przypadła Królestwu Włoch. Po II Wojnie Światowej miasteczko zostało przyłączone do Jugosławii.

Jezioro Turkusowe

W dzisiejszym poście chciałbym przedstawić niewielkie jezioro znajdujące się w pobliżu Wapnicy, małej miejscowości położonej w południowo-zachodniej części wyspy Wolin. Jezioro powstało w sposób sztuczny poprzez wypełnienie wodami podskórnymi wyrobiska dawnej kopalni kredy. Powierzchnia jeziora wynosi 6,74 hektara, a jego głębokość to 21,2 m.

Tym co zachwyca i sprawia, że jezioro jest często odwiedzane przez turystów wypoczywających na wyspie Wolin jest jego turkusowa barwa, widoczna zwłaszcza w słoneczne dni.

Matera

Matera to jedno z najstarszych miast na świecie, zamieszkałe już ok. 10 000 lat temu. Położone jest na południu Włoch w regionie Basilicata. Obecnie jest tłumnie odwiedzane przez turystów, którzy chcą zobaczyć sławne Sassi, dwie unikalne dzielnice miasta wydrążone w skałach na stokach wąwozu Gradina, wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Naszą wizytę zaczynamy na jednym z większych placów miejskich Piazza Vittorio Veneto. Znajduje się przy nim XVIII-wieczny pałac Palazzo dell'Annunziata, kiedyś siedziba klasztoru Dominikanów, obecnie biblioteki oraz gimnazjum.

Arboretum Bramy Morawskiej

Województwo śląskie mimo wysokiej urbanizacji i nasycenia jego terenu dużą ilością zakładów przemysłowych może się pochwalić jednym z największych w kraju współczynnikiem zalesienia. Około 1/3 jego powierzchni stanowią lasy. W dzisiejszym poście chciałbym przedstawić niewielki fragment tych lasów znajdujących na wschód od miasta Racibórz. Dzięki położeniu w rejonie tzw Bramy Morawskiej las ten charakteryzuje się unikalnymi warunkami klimatycznymi, ciekawą szatą roślinną oraz jest siedliskiem życia wielu gatunków zwierząt, które zazwyczaj występują na terenach położonych bardziej na południe od granic Polski.

Chcąc chronić ten ekosystem w 2000 roku utworzono tutaj Arboretum Bramy Morawskiej, obejmujący swoim obszarem ok 162 ha pierwotnego lasu znanego pod nazwą Obora. Na turystów odwiedzających arboretum oprócz pięknych leśnych widoków czekają też inne atrakcje - kolekcje roślinne (w tym Zaczarowany Ogród), ścieżka zdrowia, ścieżki dydaktyczne, plac zabaw dla dzieci, miejsca biwakowe oraz mini-ZOO.

Narodowy Park Podyjí

Narodowy Park Podyjí, to najmniejszy z czeskich parków narodowych. Za to swoją malowniczością i atrakcjami na pewno należy do najciekawszych w Europie Środkowej. Rozciąga się na długości ok 40 km od miejscowości Vranov na zachodzie aż po miasto Znojmo na wschodzie i przebiega wzdłuż granicy z Austrią. Park wraz ze swoim austriackim odpowiednikiem chroni niezwykle malowniczy odcinek rzeki Dyji, która mocno meandrując pokonuje w tym miejscu wzniesienia Masywu Czeskiego.

Powstała głęboka dolina sięgającą w niektórych miejscach wysokości 200 m. Jej atrakcją są liczne punkty widokowe, tzw vyhlidki z których rozciągają się piękne widoki na rzekę i okolicę. Dolina w niektórych miejscach ma formę wąskiego skalistego kanionu, gdzie indziej szeroko rozlanej wody. Najładniejsze są te miejsca, z których widać meandry rzeki. Sami zobaczcie.

Stare Miasto w Koszycach

Kolejny raz zapraszam do Koszyc. Tym razem po to, by pokazać, co można zobaczyć w tym słowackim mieście poza katedrą św. Elżbiety. Może napisałem to trochę na wyrost, gdyż będziemy poruszali się tylko w obrębie Starego Miasta, ale większość atrakcji Koszyc znajduje się właśnie na jego terenie. Przynajmniej tak to opisuje przewodnik Pascala.

Nasz spacer zaczynamy tam, gdzie zrobiliśmy sobie przerwę po zwiedzaniu katedry, czyli w niewielkim parku położonym na południe od świątyni. Jego ozdobą jest pomnik - herb Koszyc. Pomnik pokazuje kolejne zmiany herbu Koszyc, aż do roku 1502, gdy za panowania króla Władysława II Jagiellończyka ustanowiono obowiązującą do dzisiaj postać herbu z dodaną połową orła polskiego. Pomnik pokazuje tzw wielką postać herbu, gdzie oprócz tarczy herbowej umieszczono sylwetkę anioła oraz dwa hełmy rycerskie. Warto jeszcze dodać, że Koszyce są pierwszym miastem w Europie, które w 1369 roku uzyskało z rąk władcy dokument nadania miastu własnego herbu.

Kolegiata w Tumie

Niewiele mamy w naszym kraju budowli  w stylu romańskim. Dzisiaj chciałbym przedstawić sylwetkę kolegiaty w Tumie, która na pewno jest jednym z najlepiej zachowanych w Polsce romańskich kościołów.



Pomysłodawcą powstania kościoła w tym miejscu była wdowa po Bogusławie Krzywoustym, księżna Salomea. Idea budowy kościoła ostatecznie zapadła podczas zjazdu książąt polskich na zamku w Łęczycy w 1141 r. Już dwadzieścia lat później odbyła się jego konsekracja. W wydarzeniu tym uczestniczyli znamienici goście, w tym książęta: Bolesław Kędzierzawy, Henryk Sandomierski, Kazimierz Sprawiedliwy oraz Odon, syn Mieszka Starego.

Życzenia świąteczne

 

Zdrowych, pełnych spokoju i nadziei Świąt Wielkanocnych, wiosennego optymizmu, wiary w lepsze jutro, wielu ciepłych
i radosnych chwil z najbliższymi 

życzy wkraj

Jaskinia Baradla

W tych niespokojnych czasach, gdy jesteśmy wciąż bombardowani złymi wiadomościami o wojnie na Ukrainie i tragedii jej mieszkańców, chciałbym dla przeciwwagi pokazać miejsce pełne spokoju i naturalnego piękna. Znalazłem je pod ziemią, zwiedzając jedną z największych europejskich jaskiń - Jaskinię Baradla na Węgrzech.

Jaskinia znajduje się w północnej części tego kraju na terenie malowniczego Parku Narodowego Aggtelek w pobliżu słowackiej granicy i wraz ze słowacką Jaskinią Domica tworzy rozległy podziemny kompleks korytarzy o łącznej długości około 25 km.

Ratusz w Suboticy

Subotica jest jednym z pierwszych bałkańskich miast, które mijamy w czasie podróży na południe Europy. Położenie miasta w połowie odległości z Polski na Bałkany sprawia, że warto w nim zrobić sobie dłuższą przerwę dla rozprostowania kości w czasie podróży. Co prawda bliskie położenie przy węgierskiej granicy powoduje, że jeszcze nie poczujemy się jakbyśmy byli na Bałkanach, ale za to spacerując po tym mieście zobaczymy kilka ciekawych budynków wybudowanych w stylu tzw. węgierskiej secesji.

Jednym z nich jest ratusz i to jego sylwetce chciałbym poświęcić dzisiejszy post.

Migawki z Mediolanu

Kilka lat temu opublikowałem na blogu post poświęcony katedrze w Mediolanie. Nie ukrywam, że to właśnie ta budowla zrobiła na mnie największe wrażenie podczas odwiedzin tego miasta. Niedawno podczas przeglądania zdjęcia z tamtego wyjazdu natrafiłem na sporo fotek pokazujących inne ciekawe zabytki Mediolanu. Tak urodził się pomysł na dzisiejszy post.

Zaczynam od przedstawienia sylwetki Zamku Sforzów (Castello Sforzesco). Znajduje się on przy placu Castello, a jego charakterystyczna wieża Filarete będzie pewnie pierwszą budowlą, na którą zwrócimy uwagę po wyjściu z pobliskiej stacji metra Cairoli (linia M1).

Spacer po Tczewie

Tczew to powiatowe miasto w województwie pomorskim położone nad Wisłą w odległości ok. 30 km od Gdańska. Kilka lat temu zwiedzając rejon Powiśla zatrzymaliśmy się w tym mieście, chcąc zobaczyć jego atrakcje. Zakładaliśmy około dwugodzinne zwiedzanie, wyszło ponad cztery. Głównie za sprawą Muzeum Wisły i Fabryki Sztuk, mających swoje siedziby w murach dawnej Fabryki Wyrobów Metalowych, powstałej w 1883 roku.

Bazylika Eufrazjusza w Poreču

Dawno już nie prezentowałem na blogu zabytku wpisanego na Listę UNESCO. Pora to zmienić za sprawą Bazyliki Eufrazjusza znajdującej się w Poreču na półwyspie Istria w Chorwacji. Jak można dowiedzieć się na oficjalnej stronie UNESCO, wpisanie w 1997 roku bazyliki na Listę było uzasadnione wyjątkową kompletnością całego zespołu biskupiego powstałego od IV do VI w oraz za walory samej bazyliki, gdzie w sposób unikalny nastąpiło połączenie sztuki klasycznej i bizantyjskiej.

Diecezja w Poreču jest jedną z najstarszych w rejonie Adriatyku i została założona na przełomie III i IV wieku. Pierwszym kościołem w tym miejscu była nieduża kaplica, w której pochowano zmarłego śmiercią męczeńską za czasów rzymskich pierwszego biskupa Poreča - Maura z Parentu. Wkrótce biskup został kanonizowany, a kaplicę powiększono o pomieszczenia przylegającego domu. Powstał kościół pw. św. Maura, patrona miasta. Kościół ten popadł w ruinę podczas ataku Gotów, którzy opanowali miasto na kilkadziesiąt lat.

Obecna bazylika pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny została wzniesiona w VI wieku za panowania biskupa Eufrazjusza. Do budowy wykorzystano fragmenty poprzedniego kościoła, a marmurowe bloki sprowadzono z wybrzeża Morza Marmara. W tym czasie Poreč należał już do Bizancjum i to jej mistrzowie wykonali wspaniałe mozaiki, które możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Podobnie jak i cały kompleks budynków biskupich, które najlepiej się prezentują od strony morza.