Sanktuarium w Świętej Wodzie - Wzgórze Krzyży

Krzyż towarzyszy nam w życiu codziennym od urodzenia aż do śmierci. Jest też obecny podczas naszych krajoznawczych wycieczek. Często go widujemy zwiedzając kościoły, miejsca kultu czy cmentarze. Dla chrześcijan symbolizuje śmierć Chrystusa, jest znakiem zbawienia i znakiem nadziei. To narzędzie męki Jezusa symbolizuje również nasze grzechy, troski, bóle i cierpienia. Mówimy często w języku potocznym, że niesiemy swój krzyż. Najczęściej przychodzimy z nim do Boga, szukając ukojenia i nadziei na lepsze jutro.

Są takie miejsca na ziemi, gdzie wierni dosłownie przychodzą z krzyżami, by po modlitwie je tam zostawić. Zwykle są zlokalizowane na wzniesieniach, miejscach znajdujących się bliżej Nieba, czyli też bliżej Boga. Te bardziej znane to m.in. Góra Krzyży Szawle na Litwie czy tez nasza Grabarka. W dzisiejszym poście przedstawię mniej znane Wzgórze Krzyży położone na terenie sanktuarium w Świętej Wodzie nieopodal Wasilkowa na północ od Białegostoku.

Widok ogólny Wzgórza Krzyży z wysokim na 25 m Krzyżem Jubileuszowym Pielgrzymów.

Czytaj dalej

Pocysterski kościół w Bélapátfalva

Bélapátfalva to niewielka miejscowość w północnej części Węgier, położona w Górach Bukowych u stóp wzgórza Bélkő, około 15 km w kierunku północnym od Egeru. Główną atrakcją turystyczną jest tu usytuowany około 2 km od centrum miasteczka średniowieczny romański kościół poklasztorny należący do dawnego opactwa Cystersów - Apatsag Abbey. To najstarszy i najładniejszy romański kościół zachowany w całości na Węgrzech.

Świątynia pochodzi z 1232 roku. Wtedy to ówczesny biskup Egeru - Kilita II (Cletusa) podarował Cystersom okoliczne włości na których mnisi rozpoczęli budowę kościoła. Jeszcze w tym samym stuleciu prace zostały przerwane przez najazd Mongołów. Do dalszej budowy przystąpiono dopiero w kolejnym stuleciu. Do pomocy przy wznoszeniu świątyni sprowadzono do Bélapátfalva także francuskich budowniczych. Kościół powstał na planie krzyża, z korpusem o długości 37 metrów. Ta trójnawowa bazylika wybudowana została z jasnego tufu i charakteryzuje się typowym dla budownictwa cystersów surowym wyglądem oraz brakiem wieży. Pewne ożywienie fasady wprowadzają pasy na przemian czerwonych i szarych kamieni oraz gotycka rozeta umieszczona nad wejściem do kościoła.

Czytaj dalej

Iwonicz Zdrój

Tym razem, w ramach serii postów prezentujących uzdrowiska, chciałbym zaprosić Was na wycieczkę do Iwonicza Zdroju. Ta malowniczo położona pośród wzgórz Beskidu Niskiego miejscowość już od wielu lat przyciąga kuracjuszy bogatymi złożami wód leczniczych oraz klimatem o potwierdzonych właściwościach leczniczych. Lecznicze walory występujących tutaj wód mineralnych opisał już w 1578 roku Wojciech Oczko, nadworny medyk Stefana Batorego.

Pierwsze obiekty uzdrowiskowe powstały na tym terenie pod koniec XVI i w XVII wieku. Iwonicz cieszył się dużą popularnością w kraju i za granicą. O walorach leczniczych kurortu i jego osobliwościach pisano w ówczesnej Europie przypisując wodom mineralnym wręcz cudowne właściwości. W XVIII stuleciu w wyniku ogólnego upadku kraju zmniejszyło się zainteresowanie starym uzdrowiskiem, a z czasem Iwonicz popadł w całkowite zapomnienie.

Dopiero w XIX wieku, dzięki nowym właścicielom Iwonicza – hrabiom Załuskim, nastąpił dynamiczny rozwój uzdrowiska. W ładnym parku zdrojowym powstały nowe obiekty sanatoryjne, jak dom zdrojowy, pijalnia wody czy łazienki kąpielowe. Wybudowano kilka pensjonatów dla kuracjuszy. Wszystkie obiekty powstały w modnym wówczas tzw. stylu szwajcarskim. Dzięki tym inwestycjom Iwonicz zyskał rangę europejskiego kurortu. W dwudziestoleciu międzywojennym Iwonicz stał się bardzo popularny wśród bywalców „wód” i taki pozostał do dziś.

Czytaj dalej

Lukka (Lucca)

Lukka to kolejne z włoskich miast, które zwiedziliśmy podczas naszej wycieczki po Toskanii. Miasto ma niezwykle bogatą, sięgającą czasów rzymskich historię. Jej największe lata świetności przypadają na okres od XI do XIV wieku, gdy stało się jednym z najpotężniejszych włoskich miast-państw. Swoją potęgę budowało najpierw na rolnictwie i uprawie oliwek, później na handlu jedwabiem i sukiennictwie. Miasto przez długie lata zachowało swoją niezależność, aż do roku 1799, gdy zdobył je Napoleon.

Dzisiejsza Lukka wydaje się miastem nieco zapomnianym przez turystów, którzy głównie zmierzają do położonej nieopodal Pizy i jego słynnego Placu Cudów. To sprawia, że nawet w sezonie zwiedzanie tego miasta jest przyjemne. Nie ma tu ogromnych tłumów turystów, stosunkowo łatwo znajdziemy też miejsce w kawiarni czy restauracji, aby zrobić sobie przerwę w zwiedzaniu. A że jest tam co zwiedzać, już niedługo się o tym przekonacie po lekturze tego postu.

Nasz spacer po Lukce zaczynany nieopodal bramy Porta San Donato. Brama jest jedną z sześciu prowadzących w obręb Starego Miasta otoczonego wspaniałym pierścieniem dawnych murów obronnych.

Czytaj dalej

Delta Wsteczna Świny

Zalew Szczeciński to dość duży akwen wodny o powierzchni ok 680 km kwadratowych, w którym kończy swój bieg druga co do długości polska rzeka - Odra. Jest położony na terenie Polski i Niemiec. Od północy jego obszar zamykają dwie duże wyspy - Uznam i Wolin. Wody zalewu łączą się z Bałtykiem trzema cieśninami - Dziwną, Świną i Pianą. W dzisiejszym poście chciałbym pokazać najbardziej malowniczą część Zalewu Szczecińskiego - Deltę Wsteczną Świny.

Świna jest cieśniną rozdzielającą wyspy Wolin i Uznam. Jej południowa część wraz z systemem bagnistych, podmokłych wysepek i szuwarów tworzy bardzo ciekawy, unikalny w skali kraju archipelag 44 wodno-błotnych wysp poprzecinanych cieśninami i kanałami. Cały ten obszar, nazwany Wsteczną Deltą Świny jest jednym z ważniejszych naturalnych siedlisk ptaków w Polsce. Na jej terenie stwierdzono występowanie około 240 gatunków ptaków, w tym 160 gatunków, które odbywają tu lęgi. Ze względu na wyjątkowe walory przyrodnicze miejsce to zostało uznane przez Międzynarodowe Towarzystwo Przyjaciół Przyrody NFI „Krajobrazem Roku 1993-94”.

Chcąc zobaczyć to atrakcyjne miejsce udajemy się w okolice miejscowości Lubin, położonej w południowej części wyspy Wolin. Przewodniki polecają dwa miejsca widokowe na tym terenie. Jedno z nich to wzgórze Zielonka. Kierują nas do niego kierunkowskazy turystyczne. Ostatni odcinek należy pokonać pieszo zostawiając samochód na parkingu u podnóża wzniesienia. Ok 100 metrów dalej zaczyna się las. Wejście na wzgórze ułatwiają drewniane stopnie.

Czytaj dalej