Tym razem kilka kościołów z okolic Olesna
Historia. Kościół p.w. Świętej Anny z 1518 r. Rozbudowany w latach 1669 – 1670 przez cieślę Marcina Snopka o zespół kaplic. Uważany za jeden z najładniejszych w Polsce kościołów, o niespotykanych rozwiązaniach konstrukcyjnych. Remontowany w 1696 r. Dobudowa zakrystii w 1707 r. Restaurowany w 1873 r. i latach 1958 – 59. Tryptyk gotycki skradziono w nocy z 19/20 sierpnia 1994 r.
Budowa i wyposażenie. Drewniany kościół jednonawowy, konstrukcji zrębowej (wieńcowej). Orientowany. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią z lożą kolatorską na piętrze. Wieża od frontu, nadbudowana nad nawą. Zwieńczona barokowym, blaszanym hełmem baniastym z iglicą. Dach dwukalenicowy, kryty gontem z okrągłą wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną blaszanym hełmem cebulastym. Świątynia otoczona otwartymi sobotami, wspartymi na słupach. Chór muzyczny wsparty na słupach z prostym parapetem. Belka tęczowa z XVII w. z napisem w języku polskim. Część z XVII w. zbudowana na planie sześcioramiennej gwiazdy. Dachy kryte gontem. Pięć ramion zamkniętych dwubocznie mieści kaplice. Część szósta to łącznik z starym kościołem. W ramionach stropy kolebkowe. Część centralna kryta sześcioboczną kopułą, wspartą na sześciu spiralnych słupach. Zwieńczona podwójnym cebulastym hełmem. Belka tęczowa z Grupą Ukrzyżowania z XVII w. i votami: głową jelenia, kijem i kajdanami tureckimi. Ołtarz główny neogotycki z 1873 r. Ołtarze w kaplicach: późnorenesansowy z p. XVII w., barokowe z XVII i XVIII w., i regencyjny z p. XVIII w. Ambony: późnorenesansowa z p. XVII w. z rzeźbami Ewangelistów i barokowa z k. XVIII w. Liczne obrazy i rzeźby. Świątynia otoczona ogrodzeniem z 14 neogotyckimi kapliczkami Stacji Drogi Krzyżowej z 1880 r. Obok kościoła żeliwne krzyże nagrobne z XIX w.
Olesno
Historia. Kościół p.w. Świętej Anny z 1518 r. Rozbudowany w latach 1669 – 1670 przez cieślę Marcina Snopka o zespół kaplic. Uważany za jeden z najładniejszych w Polsce kościołów, o niespotykanych rozwiązaniach konstrukcyjnych. Remontowany w 1696 r. Dobudowa zakrystii w 1707 r. Restaurowany w 1873 r. i latach 1958 – 59. Tryptyk gotycki skradziono w nocy z 19/20 sierpnia 1994 r.
Budowa i wyposażenie. Drewniany kościół jednonawowy, konstrukcji zrębowej (wieńcowej). Orientowany. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z boczną zakrystią z lożą kolatorską na piętrze. Wieża od frontu, nadbudowana nad nawą. Zwieńczona barokowym, blaszanym hełmem baniastym z iglicą. Dach dwukalenicowy, kryty gontem z okrągłą wieżyczką na sygnaturkę. Zwieńczoną blaszanym hełmem cebulastym. Świątynia otoczona otwartymi sobotami, wspartymi na słupach. Chór muzyczny wsparty na słupach z prostym parapetem. Belka tęczowa z XVII w. z napisem w języku polskim. Część z XVII w. zbudowana na planie sześcioramiennej gwiazdy. Dachy kryte gontem. Pięć ramion zamkniętych dwubocznie mieści kaplice. Część szósta to łącznik z starym kościołem. W ramionach stropy kolebkowe. Część centralna kryta sześcioboczną kopułą, wspartą na sześciu spiralnych słupach. Zwieńczona podwójnym cebulastym hełmem. Belka tęczowa z Grupą Ukrzyżowania z XVII w. i votami: głową jelenia, kijem i kajdanami tureckimi. Ołtarz główny neogotycki z 1873 r. Ołtarze w kaplicach: późnorenesansowy z p. XVII w., barokowe z XVII i XVIII w., i regencyjny z p. XVIII w. Ambony: późnorenesansowa z p. XVII w. z rzeźbami Ewangelistów i barokowa z k. XVIII w. Liczne obrazy i rzeźby. Świątynia otoczona ogrodzeniem z 14 neogotyckimi kapliczkami Stacji Drogi Krzyżowej z 1880 r. Obok kościoła żeliwne krzyże nagrobne z XIX w.
