Rohacze

To, że znalazłem się w tym roku w Tatrach, było efektem dość spontanicznej decyzji. Przyczyniła się do tego piękna panorama Tatr, jaka ukazała mi się podczas wędrówki po paśmie Słowackiego Raju. A czemu pasmo Rohaczy? Otóż spędzając kilka lat temu urlop na Słowacji w okolicy Zuberca, właśnie ta grupa szczytów dominowała w krajobrazie.

Muszę przyznać, że z jednej strony bardzo mnie korciło, by się na nie wejść, a z drugiej strony była obawa, czy podołam wyzwaniu. Szczyty Rohaczy uważane są za najtrudniejsze do przejścia w Tatrach Zachodnich, a skala trudności porównywa jest do naszej Orlej Perci. Lat też przybywa, stwierdziłem więc, że może to już być ostatni moment na taką wyprawę.

Postanowiłem, że nocleg znajdę po polskiej stronie i wcześnie rano podjadę najbliżej, jak się da, by zacząć podejście. Tak też zrobiłem, spałem w Chochołowie w pobliżu przejścia granicznego i o świcie je przekroczyłem. Kierunek Oravice, Habovka, Zuberec. Samochód zostawiłem na parkingu, obok chaty Zwerovka. Stąd żółtym szlakiem i dalej czerwonym idę w głąb Rohackiej Doliny. Po drodze okazało się, że jest jeszcze jeden parking przy samym szlaku. Można zaoszczędzić około 30 minut marszu. Początkowy odcinek trasy jest chyba najnudniejszym etapem wędrówki i prowadzi asfaltową drogą. I tak przez około 1,5 godziny. Stopniowo w miarę zagłębiania się w dolinę wschodzące słońce zaczęło rozświetlać widoczne na horyzoncie szczyty.



Gdzieś tam, na razie w chmurkach ukrywają się dwa docelowe szczyty Rohaczy – Ostry i Płaczliwy.



Rohacze to dwa skaliste szczyty w grani głównej Tatr Zachodnich, położone ponad dolinami: Smutną, Żarską i Jamnicką. Swoim wyglądem bardziej przypominają szczyty Tatr Wysokich niż Tatr Zachodnich. Wyższy z Rohaczy jest Rohacz Płaczliwy, który ma wysokość 2125 m n.p.m. Niższy – Rohacz Ostry – ma 2088 m n.p.m. Rozdzielone są Rohacką Przełęczą (1955 m). W północnym kierunku do Doliny Smutnej opadają bardzo stromymi ścianami o względnej wysokości 200-250 m . - tyle na temat tych szczytów znajdziemy w Wikipedii.

W końcu asfalt się kończy i szlak doprowadza nas do bufetu Tatliakova chata.



Jest okazja na zjedzenie drugiego śniadania. Warto też zejść do Tatliakowego jeziorka znajdującego się zaraz za bufetem, by podziwiać szczyty zamykające Rohacką dolinę



Przy bufecie znajduje się węzeł szlaków turystycznych.



Kierujemy się zielonym na przełęcz Zabrat. Po wyjściu ponad granicę lasów świerkowych otwierają się piękne widoki na szczyty Tatr Zachodnich. Doskonale stąd widać też cel wędrówki. Dwa szczyty z zamykające dolinę, ten z charakterystycznym przedziałkiem w kształcie klina to Rohacz Ostry(po lewej stronie), a po prawej Rohacz Płaczliwy



Równie ładnie prezentuje się pasmo Salatyna zamykajace dolinę od zachodniej srtrony.



Można tak stać i podziwiać piękno tatrzańskiej przyrody,



ale trasa długa, wiec tylko od czasu do czasu robię pauzę, by uchwycić aparatem zmieniający się krajobraz. Tu ładny widok na punkt startowy przy Tatliakowym bufecie.



Pokonanie odcinka do przełęczy zajmuje około 45 minut. Stąd szlakiem żółtym kierujemy się na graniczny szczyt Rakonia. Na razie widoki na wschodnią część przypominają bardziej Beskidy,



ale w miarę podchodzenia na horyzoncie pojawiają się już bardziej znaczące szczyty.



Pięknie i groźnie z tej odległości prezentuje się Giewont.



Po około 30 minutach dochodzimy do szczytu Rakonia – 1876 m.



Tu spotykamy niebieski szlak, którym będziemy wspinać się na pierwszy szczyt o wysokości ponad 2000m – Wołowiec.



Czeka nas mozolne podejście na szczyt, a w perspektywie już widać groźną grań Rohaczy.

Stopniowo na horyzoncie pojawia się łańcuszek szczytów Tatr Wysokich



Po kolejnych 40 minutach zdobywamy szczyt Wołowca – 2063m. Jest on znany z walorów widokowych. Szczególnie ładnie widać stąd Rohackie stawy łącznie z najwyższym Zadnim. Później będziemy już tylko oglądali Przednie stawy.



Schodząc z Wołowca w stronę Jamnickiej przełęczy coraz wyraźniej widać, że wejście na Rohacze to już nie będzie spokojny spacerek, jak do tej pory.






Masywny Wołowiec wygląda przy nim jak niewinna górka.


Jakby co, to z Jamnickiej przełęczy można jeszcze skręcić w kierunku na Jarząbczy Wierch i dalej wędrować w kierunku Doliny Chochołowskiej lub na Ornak. Bardzo malowniczy szlak prowadzi obok Jamnickich stawów.



My idziemy za czerwonym szlakiem w kierunku Rohacza Ostrego. Teraz wędrówka prowadzi po skalnym rumowisku,



a następnie po litej skale. W trudniejszych miejscach mamy do pomocy łańcuchy.



Cały czas towarzyszą nam przepiękne widoki






Ostatni odcinek wymaga zachowania ostrożności i jest trudny. Warto robić krótkie odpoczynki, by uspokoić tętno i oddech.






W końcu stajemy na szczycie Rohacza Ostrego – 2087 m



Tak naprawdę, to trudno powiedzieć, które miejsce jest najwyższe, bo sam szczyt składa się z wielu skalistych wierzchołków. Każdy znajdzie dla siebie miejsce, by usiąść i odpocząć po wyczerpującym podejściu.



Zejście z Wołowca i podejście na szczyt Rohacza zajęło mi około 2 godziny. Podobno można szybciej. No, ale wiek już nie ten, co kiedyś. Będąc na szczycie możemy zobaczyć, jak na mapie, wszystkie szczegóły Rohackiej doliny.









Przed nami kolejne wyzwanie, czyli wejście na Rohacz Płaczliwy.



Zejście ze szczytu wcale nie jest łatwiejsze od wejścia. Szlak prowadzi nas eksponowanymi miejscami blisko prawie trzystumetrowej przepaści.



Potem jest już troszkę łatwiej i sprawnie schodzimy na dno przełęczy.



Stojąc na niej po jednej stronie mamy kulminację Rohacza Ostrego,






a z drugiej Rohacza Płaczliwego



Droga jest nieco łatwiejsza. Po drodze mijamy ciekawą grupę skał przypominającą leżącego psa.



Poruszając się wzdłuż skalnego grzebienia, po około godzinie od opuszczenia Rochacza Ostrego zdobywamy szczyt Rohacza Płaczliwego - 2125 m. Ładnie z niego widać cały przebyty już szlak od Rakonia, przez Wołowiec i Rohacz Ostry.



Nad Czerwonymi Wierchami wyłania się łańcuch Tatr Wysokich,



a bliżej po lewej stronie Starobociański Wierch i pasmo Ornaka.



Przed nami pozostało jeszcze zejście do Smutnej przełęczy i dalej widocznymi zakosami do Smutnej doliny.



Ten odcinek jest łatwiejszy do pokonania, chociaż szlak często kluczy pomiędzy skalnymi blokami



Potem już jest całkiem przyjemnie, momentami idziemy trawiastym zboczem






W pewnym momencie spotykamy miejsce ozdobione kamiennymi kopczykami



Nie wiem, skąd się tu wzięły , ale są bardzo malownicze.



Pozostał do pokonania ostatni odcinek wędrówki znów po skałach do bliskiej już przełęczy.



Przed nami wznoszą się dumnie Trzy Kopy, my natomiast zmierzamy do widocznego rozstaju szlaków.



Zejście z Płaczliwego zajęło około 45 minut. W lewo prowadzi stąd szlak do Ziarskiej doliny,



my natomiast trawersujemy stok pod Trzema Kopami i zakosami schodzimy w kierunku Smutnej doliny. Powoli zachodzące słońce powoduje, że dłuższy odcinek wędrujemy w cieniu. Pomimo wrześniowej pory tego dnia słońce mocno operowało, tak że teraz idzie się całkiem przyjemnie. Cały czas mamy piękny widoki na Rohacze.



Zejście jest dość monotonne, a zmęczenie daje już o sobie znać. Trzeba uważać, by się nie pośliznąć na licznych kamieniach. Okolica również jest dość ponura, ktoś niezwykle trafnie nazwał tę dolinę Smutną. Dopiero po dojściu do granicy kosodrzewiny teren staje się znów przyjazny.






Szlak zatacza koło i po około 2 godzinach znów jesteśmy przy bufecie Tatliakowa chata. Po wielu godzinach marszu nawet zwykły kapuśniak smakuje jak wykwintne danie. Teraz czeka nas jeszcze dość długi spacer do samochodu po asfalcie. Po całodziennej wędrówce jest to średnia przyjemność.
Mając przed sobą tylko drogę i las, często spoglądamy do tyłu, by z tej perspektywy jeszcze raz spojrzeć na szczyty Rohaczy.



I ja tam byłem? Już tęsknię...

Wrześniowy wieczór dość szybko zapada w górach. Jeszcze po szczytach pełzają ostatnie promienie słońca, a w dolinie panuje już półmrok.



To był piękny dzień i pełen wrażeń. Wróciły one do mnie dzisiaj podczas pisania tego postu. Pozdrawiam serdecznie.

Zobacz również:

Rohackie stawy





Lokalizacja miejsca

 
View Rohacze in a larger map