Asyż

Asyż (włoski Assisi) – włoskie miasto i gmina położone na południowy wschód od Perugii, w regionie Umbria, w prowincji Perugia. W starożytności istniała na tym terenie niewielka osada etruska. W III wieku p.n.e. pod panowaniem rzymskim jako Asisium. Od XII wieku należał do Księstwa Spoleto i uczestniczył w wielu wojnach z sąsiednimi miastami, a zwłaszcza z Perugią. Pod koniec XII wieku Asyż zdobył niepodległość i w 1184 ustanowiono w nim samorząd miejski. Miasto brało udział licznych zatargach z Państwem Kościelnym, do którego zostało włączone w 1367. Dopiero w 1860 Asyż został włączony w skład Zjednoczonego Królestwa Włoch.


Asyż (Assisi) rozsławił św. Franciszek (1182), najważniejszy włoski święty i założyciel największego na świecie (licząc różne odłamy) zakonu. Miasto odwiedzają tłumy turystów i pielgrzymów, by zobaczyć jeden z najwybitniejszych zabytków XIII- i XIV-wiecznej sztuki włoskiej - bazylikę św. Franciszka.

26 września 1997 roku silne trzęsienie ziemi spowodowało zawalenie się części sklepienia Bazyliki św. Franciszka. Zginęło czterech zakonników (jeden z nich był Polakiem). Dzisiaj Bazylika jest odrestaurowana, ale fragmentów fresków sklepienia nie udało się odtworzyć.

Zanim zaczniemy wędrówkę po starej części miasta warto zwiedzić znajdującą się na obrzeżach miasta bazylikę Santa Maria degli Angeli, czyli Bazylika Matki Bożej Anielskiej.



Trójnawowa budowla o długości 126,0, szerokości 65,0 m i wysokości 75,0 m do poziomu kopuły, została tak zaprojektowana przez Galeazzo Alessi z Perugii, aby na przecięciu się nawy środkowej i transeptu znalazł się niewielki kościółek pochodzący z X wieku nazywany Porcjunkula (Cząsteczka). Swój obecny wygląd fasada bazyliki zawdzięcza pracom podjętym pod koniec XVIII wieku oraz w czasach późniejszych. W 1832, po trzęsieniu ziemi fasadę odbudowano w stylu klasycystycznym zgodnie z projektem Polettiego, przebudowano ją kolejnych uszkodzeniach spowodowanych trzęsieniem z 1923 według projektu Cezarego Bazzani. Prace przeprowadzono w latach 1924 – 1930. Pod koniec prowadzonych prac umieszczono na szczycie fasady figurkę Matki Boskiej Anielskiej z pozłacanego brązu.

Za Porcjunkulą, po jej prawej stronie, we wnętrzu bazyliki pozostawiono jeden z kilku domków zbudowanych przez franciszkanów wokół kościółka Porcjunkuli. Jest to Kaplica śmierci św. Franciszka – Transito (Przejścia).

Do ciekawostek tego miejsca nalezy zaliczyć Ogród Różany - rosną w nim krzewy róż pozbawione kolców. Zgodnie z życiorysem świętego, są to róże rosnące już za jego życia w pobliżu zajmowanej przez niego celi. Franciszek nie chcąc ulec pokusie odejścia od obranego sposobu życia rzucił się w nie. W tym momencie róże straciły kolce i tak rosną do dzisiaj.

Figura Matki Boskiej Anielskiej z pozłacanego brązu



Po zwiedzeniu bazyliki udajemy się na wzniesienie na którym rozłożony jest Asyż. W czasie przejazdu możemy podziwiać główny kompleks budowli wokół bazyliki św. Franciszka



Do dojechaniu na parking udajemy się w kierunku centrum miasta



Po krótkim czasie dochodzimy do Bazyliki św. Klary



Ta gotycka budowla powstała w latach 1257 – 1260 na miejscu kościoła św. Jerzego, w którym początkowo pochowano i kanonizowano św. Franciszka. Architektoniczna forma budowli przypomina kościół górny bazyliki św. Franciszka. Jest to trójnawowy kościół z transeptem i wieloboczną apsydą kończącą nawę środkową. Obok apsydy znajduje się wysoka dzwonnica. Fasada budowli ozdobiona jest pasami różowego kamienia wydobywanego z góry Subasio. Rozeta nad portalem i witraże zostały odbudowane w czasach współczesnych. Zewnętrze łuki przyporowe dobudowano pod koniec XIV wieku. Do kościoła przylegają kaplice:

Ukrzyżowania – z zabytkowym krucyfiksem z XII wieku. Krzyż został przeniesiony tu z kościoła św. Damiana. Zgodnie z życiorysem św. Franciszka jest to krzyż, z którego przemawiał do niego Jezus Chrystus
Najświętszego Sakramentu – ozdobioną freskami szkoły Giotta. Kaplica znajduje się w miejscu zajmowanym przez dawny kościół św. Jerzego

Portal kościoła św. KlaryNa ścianach transeptu i sklepieniu zachowały się freski z XIII i XIV wieku. Są to sceny z Starego i Nowego Testamentu. Na ścianach lewego ramienia transeptu znajdują się także sceny z życia św. Klary. Nad głównym ołtarzem zawieszono krzyż namalowany przez artystę z Umbrii.
W krypcie kościoła, w kryształowej trumnie, jest pochowana św. Klara.

Z placu przed bazyliką możemy podziwiać widok starego Asyżu,



z placu kierujemy sie malowniczymi uliczkami w stronę bazyliki św. Franciszka



Po dotarciu na plac przed bazyliką



możemy w całej okazałości podziwiać budynek świątyni



Bazylika została zbudowana na Wzgórzu Piekielnym (nazwa szczytu związana jest z wykonywanymi na nim wyrokami śmierci), podarowanym zakonowi przez mieszkańca Asyżu, Szymona Pucciarellego. Reguła zakonu nie pozwala na posiadanie dóbr, zatem teren ten już od 1228 stanowił własność Watykanu. Dzień po kanonizacji św. Franciszka, w dniu 17 lipca 1228, papież Grzegorz IX poświęcił miejsce budowy i zmienił nazwę wzgórza na Wzgórze Rajskie.

Budowa kościoła dolnego trwała dwa lata, a w 1239 zakończono prace nad wznoszeniem bazyliki, konwentu i dzwonnicy. Klasztor powstawał równolegle z budową kościoła.

Bazylikę poprzedza dziedziniec otoczony krużgankami zbudowanymi w XV wieku. Do kościoła dolnego prowadzi podwójny portal z drugiej połowy XIII wieku. Zdobią go trzy rozety. Drewniane, rzeźbione drzwi pochodzą z połowy XVI wieku. Drzwi po lewej stronie (z 1550) są dziełem Ugolinuccio z Gubbio. Sceny ukazane na nich obrazują życie św. Franciszka i św. Klary. Na drzwiach po stronie prawej (z 1573) Pompee Scursione przedstawił św. Antoniego i św. Ludwika króla. Portal osłania renesansowy prothyron dobudowany pod koniec XV wieku. Za portalem znajduje się duże atrium nazywane transeptem wejściowym. Zostało dobudowane do kościoła dolnego w 1271; sklepienia zdobią freski z XVII wieku. Transept kończą kaplice św. Antoniego Pustelnika i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Za kaplicą św. Antoniego znajduje się XV-wieczny cmentarz zakonny. W połowie długości transeptu, po lewej stronie, otwiera się nawa kościoła dolnego. Do niej przylegają dobudowane w czasach późniejszych gotyckie kaplice. Nawę przykrytą sklepieniem krzyżowym kończy płytka absyda poprzedzona szerokim transeptem przykrytym sklepieniem kolebkowym.

Najważniejszym miejscem w kościele dolnym jest zejście prowadzące do krypty, w której znajduje się Kaplica Grobu św. Franciszka.Po wybudowaniu kościoła dolnego i pochowaniu w nim świętego (25 maja 1230) pod głównym ołtarzem, przez kilka wieków miejsce jego spoczynku nie było dokładnie znane. W 1818 papież Pius VII pozwolił franciszkanom na poszukiwania grobu. W dniu 18 grudnia 1818 znaleziono sarkofag. Relikwie złożono w wykutej w skale kaplicy, w szerokiej kolumnie ustawionej w miejscu znalezienia ciała. Kolumnę – grobowiec umieszczony w centrum kaplicy otacza ozdobna krata. W czterech niszach umieszczono groby pierwszych czterech braci zakonu św. Franciszka, czyli błogosławionych Leona, Masseo, Anioła i Rufina.

Schody z tarasu prowadzą do kościoła górnego. Jest to budowla jednonawowa, znacznie wyższa od kościoła dolnego. Nawę przekrytą sklepieniem krzyżowym kończy absyda poprzedzona krótkim transeptem. W przeciwieństwie do kościoła dolnego, nie ma tu bocznych kaplic. Kościół utrzymany jest w stylu gotyckim. Prezbiterium i transept (z wyjątkiem części malowideł w północnym ramieniu) zdobią freski Cimabuego: sklepienia wyobrażają firmament z gwiazdami, w absydzie znajdują się malowidła o tematyce maryjnej, a na ścianach transeptu dwukrotnie scena Ukrzyżowania oraz sceny z Apokalipsy św. Jana i Dziejów Apostolskich. Freski zostały namalowane w latach 1280-1283.

W bazylice obowiązuje całkowity zakaz fotografowania, tak więc do obejrzenia zdjęć wnętrz zapraszam na strony www.
Na pewno warto - nam zwiedzanie wnętrz zajęło ponad godzinę. Już o zmroku opuszczaliśmy to miejsce.

Dopiero z pewnego oddalenia można w całości zobaczyć panoramę miasta położonego na wzgórzu i ocenić jego piękno



Poniżej lokalizacja opisanego miejsca

  
Wyświetl większą mapę