Montecatini Terme

Toskania słynie nie tylko z pięknych krajobrazów i bogatych w zabytki miejscowości. To także kraina występowania wód termalnych. Tam, gdzie ich jest najwięcej powstały wspaniałe uzdrowiska. Dzisiaj chciałbym przedstawić jedno z nich - Montecatini Terme. Sama miejscowość nie była celem naszego wyjazdu, to tutaj znajdował się hotel, skąd codziennie wyruszaliśmy w różne rejony Toskanii. Jednego dnia po powrocie mieliśmy więcej czasu i wyruszyliśmy na zwiedzanie miasteczka.

W promieniach zachodzącego słońca ładnie prezentowały się liczne hotele i pensjonaty znajdujące się po obu stronach ulicy, którą kierowaliśmy się do parku zdrojowego.



W oddali na wzgórzu Montecatini Alto widać zabudowania kościoła i klasztoru Santa Maria a Ripa, zbudowanego w stylu romańskim w XII wieku. Można tam się dostać kolejką linową wybudowaną jeszcze w XIX wieku i wciąż funkcjonującą.



Na przełomie XIX i XX wieku w Montecatini Terme modne staje się połączenie kąpieli termalnych z zabawą, relaksem i sportem. Powstaje wiele pensjonatów, hoteli, restauracji a także teatrów i klubów nocnych. W rozległym parku zdrojowym wybudowano kilka ośrodków termalnych, gdzie można było tak napić się samej wody, jak i wykonać zabiegi typu spa. Pod względem architektonicznym obiekty te są doskonałym przykładem stylu secesji w budownictwie.






Spacerując po terenie parku spotykamy obiekty architektury ogrodowej, gdzie dawniej na spacerach kuracjusze zgodnie z zaleceniami lekarzy musieli wypijać ogromne ilości (często obrzydliwej w smaku) wody.



Przed nami najładniejszy obiekt w parku zdrojowym - Termy Tettuccio.



Termy Tettuccio są uważane za prawdziwy symbol uzdrowiska Montecatini Terme. Pięknie wyglądają po przeprowadzonej renowacji. Zostały zaprojektowane w 1928 roku przez architekta Giovannozziego. Wspaniała fasada została wykonana z trawertynu Monsummano. Ozdobiono ją rzeźbami z marmuru karraryjskiego. Wewnątrz budynku znajdują się ogromne kolumnady, hale pokryte freskami i sztukateriami, piękne ogrody z wielowiekowymi drzewami i rzadkimi roślinami. A wiec zapraszam do środka.















Pomiędzy kolumnami widać barwne obrazy.



Po podejściu bliżej okazało się, że kolumnada skrywa w sobie ujęcia licznych, znajdujących się na tym terenie wód termalnych.



Każda źródło ma krany z zimna i gorącą wodą.



Tego dnia w obiekcie planowano koncert muzyki klasycznej. Wraz z zapadajacym zmrokiem pojawiło sie wieczorne oświetlenie.






Ponieważ był to koncert płatny, jako osoby nie posiadające biletu musieliśmy opuścić Termy Tettuccio.



Wychodząc z parku mijamy ładnie oświetloną karuzelę. Idealnie pasuje do secesyjnego stylu panującego w parku zdrojowym.



Wracamy do centrum miejscowości, na jej główny plac.



To pora, gdy zapełniają się kawiarnie i restauracje. Gdzieś w oddali na wzgórzu majaczą zabudowania Montecatini Alto.



Montecatini Terme to również miasto licznych fontann. Kilka było na wcześniejszych zdjęciach. Na placu głównym góruje fontanna Guidotti z 1913 roku wykonana z trawertynu i brązu.



I to tyle w dzisiejszym poście. Wracamy do pobliskiego hotelu. Mam nadzieję, że ten post oddał klimat tego uzdrowiska.

Lokalizacja

Czytaj dalej

Kościół Łaski w Jeleniej Górze

Kościoły Pokoju i Łaski to wyjątkowe świątynie w naszym kraju. Powstały po zakończeniu wojny trzydziestoletniej. O ile Kościoły Pokoju powstały na mocy ustaleń pokoju westfalskiego zaraz po zakończeniu wojny, to Kościoły Łaski zaczęto budować ok. 50 lat później na mocy ugody altransztadzkiej. W sumie powstało sześć nowych kościołów. Kościoły Pokoju w Świdnicy i Jaworze prezentowałem już na moim blogu, pora pokazać pierwszy z Kościołów Łaski.

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze powstał w latach 1709-1718. Architektem świątyni był Martin Frantz, który zaprojektował kościół w stylu barokowym na planie krzyża greckiego. Tuż po wybudowaniu długość razem z pomieszczeniem na zakrystię wynosiła około 74 metry, a wysokość, łącznie z krzyżem na szczycie kopuły – 57 metrów. Kościół posiada 4020 miejsc siedzących, drugie tyle osób może stać.

Kościół do złudzenia przypomina swój pierwowzór - kościół Św. Katarzyny w Sztokholmie (dzieło tego samego projektanta).

Czytaj dalej

Pustynia Błędowska

W dzisiejszym poście chciałbym Was zaprosić na "Polską Saharę", jeden z największych w Europie obszarów lotnych piasków. Pustynia Błędowska zajmuje obszar około 33 km². Leży na pograniczu województwa śląskiego i małopolskiego, ma ok 10 km długości i do 4 km szerokości. Pustynia powstała w wyniku działalności człowieka. Głównie prowadzonej tutaj już od XIII wieku wycinki drzew na potrzeby górnictwa i hutnictwa pobliskich kopalń i hut srebra. To w połączeniu z obniżeniem poziomu wód gruntowych spowodowało obumarcie roślinności i odsłonięcie luźnych piasków naniesionych tu w czasie epoki zlodowacenia.

Tyle naukowego wyjaśnienia. O wiele milej brzmią słowa legendy, która mówi, że pustynia powstała z rozsypanego przez diabła piasku, którym chciał zasypać pobliską kopalnię srebra w Olkuszu.

Przez lata istnienia zachodziły tutaj typowe dla pustyni procesy eoliczne czyli działalność wiatru, w efekcie czego powstały wydmy. Co ciekawe, na Pustyni Błędowskiej obserwowano nawet burze piaskowe i zjawisko fatamorgany, a przyrodnicy opisywali to miejsce jako pustkowie, morze piasku i szmat nagiej ziemi. Sytuacja zmieniła się w latach 60-tych XX wieku, gdy tereny pustynne sztucznie zalesiono. Stopniowe zarastanie pustyni zmniejszyło jej obszar z około 150 km² do obecnych 33 km². A i ten obszar zaczął się pokrywać coraz liczniejszymi kępami drzew i krzewów. Na szczęście w ostatnich latach w ramach unijnego programu ochrony środowiska przywraca się naturalny, pustynny charakter tego miejsca.

To jak wygląda pustynia obecnie najlepiej przekonać się podczas wycieczki na jej teren. Istnieje kilka pieszych szlaków turystycznych wytyczonych przez jej piaski. Ja jednak wybrałem wersję dla zmotoryzowanych. Postanowiłem odwiedzić trzy miejsca widokowe położone na obrzeżach pustyni.

Zaczynamy od najnowszej atrakcji, jeszcze nie do końca zagospodarowanej turystycznie, tzw Róży Wiatrów. Znajduje się w południowej części pustyni w pobliżu lokalnej drogi prowadzącej z miejscowości Hutki do miejscowości Klucze. Pewnym problemem może być brak tablicy kierującej do tego punktu widokowego. Należy mniej więcej 1,5 km przed miastem Klucze wypatrywać utwardzonego, leśnego traktu. Zwykle stoi w tym miejscu na poboczu drogi kilka samochodów. Tu zostawiamy nasze auto i idziemy wspomnianą drogą przez las.

Czytaj dalej

U źródeł Czarnego Drinu

Kilka miesięcy temu na zaprzyjaźnionym blogu "Szkiełkiem, okiem i sercem" pojawił się wpis przedstawiający klasztor św. Nauma położony nad brzegiem jeziora Ochrydzkiego. Niestety, z powodu złej pogody Łucja nie zobaczyła pobliskiej atrakcji przyrodniczej - źródeł rzeki Czarny Drin. Co prawda Wikipedia podaje, że ta rzeka nie ma źródeł i zaczyna się wypływem z jeziora Ochrydzkiego w pobliżu miejscowości Struga w Macedonii, ale tu akurat się myli.

Źródła te mają nietypową formę niewielkiego jeziorka, gromadzącego wodę z około 30 podwodnych wywierzysk. Miejscową atrakcją są rejsy małymi łódkami do miejsc, gdzie widać wypływającą z podziemi wodę. Chcąc skorzystać z tej atrakcji musimy najpierw dostać się na teren niewielkiej wysepki położonej u stóp zabudowań klasztornych. Pomaga nam w tym ładny drewniany mostek.

Czytaj dalej

Muzeum Faberge w Petersburgu

Okres Świąt Wielkanocnych to czas, gdy zwykłe pospolite jajko trafia na pierwsze strony gazet, jest tematem reklam telewizyjnych, czy też przesyłanych sobie kartek z życzeniami świątecznymi. W powszechnym odczuciu jajko jest symbolem nowego, odrodzonego życia. Dzielimy się nim podczas śniadania wielkanocnego przy okazji składania sobie życzeń. By podkreślić jego rolę, z biegiem czasu pojawił się zwyczaj malowania jajek czy też ich zdobienia w formie znanych nam wszystkim pisanek. Bywa że tak ozdobione jajko jest prawdziwym, małym dziełem sztuki.

Do wyjątkowej formy zdobienia jajek doszło na dworze cara Rosji Aleksandra III. Począwszy od 1885 roku zamawiał on w słynnej pracowni złotniczej Piotra Karola Faberge tzw jajka Faberge. Jajka miały być prezentem dla cesarzowej Marii Fiodorownej z okazji świąt wielkanocnych. Pierwsze jajko kryło w sobie niespodziankę, złotą kurkę. Prezent tak się spodobał cesarzowej, że od tej pory corocznie car zamawiał kolejne jajko. Później ten zwyczaj kontynuował jego syn, car Mikołaj II. W sumie w pracowni Faberge dwór carski zamówił 52 jajka. Z początkowej, w miarę prostej formy jajka Faberge zaczęły przybierać coraz bardziej wyszukane kształty a do ich zdobienia wykorzystywano najdroższe kamienie szlachetne oraz misterne dodatki.

Co się stało z tą kolekcją po Rewolucji Październikowej ? Majątek Romanowów został znacjonalizowany, część z jajek została skradziona, część wystawiano na specjalnych aukcjach, by razem z innymi kosztownościami carskiego dworu zasilić budżet państwa. Jajka kupowali najbogatsi ludzie rozproszeni na całym świecie. Dziś część jajek jest w rękach prywatnych, część w muzeach. Kilka uznano za zaginione.

Dzięki staraniom rosyjskiego magnata Wekselberga udało się wykupić największą prywatną kolekcje jajek Faberge należącą do potentata prasowego Malcolma Forbesa. Ustalono, że jajka zostaną wystawione w Petersburgu, mieście gdzie przez lata znajdowała się słynna pracownia Piotra Karola Faberge. W tym celu zaadaptowano pomieszczenia pałacu Naryszkinów-Szuwałowych na nabrzeżu Fontanki. Powstało Muzeum Faberge, gdzie oprócz jajek możemy podziwiać i inne dzieła, tak z jego pracowni jak i innych rosyjskich firm złotniczych.

Myślę, że czas wielkanocny jest odpowiedni do prezentacji tego muzeum na blogu. Zwiedzając muzeum nie można wyjść z podziwu, jak precyzyjnie wykonane i zdobione są prezentowane przedmioty. Uznałem, że standardowo stosowany przeze mnie na blogu format zdjęć będzie niewystarczający do pokazania piękna wystawionych eksponatów. Stąd większość zdjęć eksponatów muzealnych po najechaniu na nie myszką i kliknięciu otworzy się w osobnym oknie w dużo większej rozdzielczości. Zapraszam do wirtualnego zwiedzenia muzeum.

Widok z zewnątrz na pałac Naryszkinów-Szuwałowych, siedziby Muzeum Faberge.

Czytaj dalej