Polanica Zdrój

Tym razem chciałbym przybliżyć sylwetkę Polanicy Zdroju, malowniczego uzdrowiska położonego w dolinie Bystrzycy Dusznickiej w powiecie kłodzkim. Miejscowość jako wieś była znana już w XVI wieku, ale prawdziwy jej rozwój zaczyna się w 1828 r. Wtedy to Józef Gromls kupuje miejscowość i bada skład wód. Następnie buduje drewniane łazienki i zakłada małą pijalnię wód. Najbardziej znanym wtedy źródłem był Józef. W roku 1873 uzdrowisko znów zmienia właściciela - tym razem zostaje nim Wenzel Hoffman - wrocławski przemysłowiec. Od tego czasu wzrasta liczba kuracjuszy, którym podczas 4-6 tygodniowej kuracji ordynuje się kąpiele mineralne i zaleca picie tutejszej wody. Latem 1906 roku oddano do użytku Dom Zdrojowy i Park Zdrojowy - już wtedy oświetlony światłem elektrycznym.

Kolejne lata to dalszy rozwój uzdrowiska, budowa wystawnych pensjonatów i obiektów kulturalnych, jak teatr czy kasyno. W latach największej popularności uzdrowisko odwiedzało ok 10 tys. kuracjuszy rocznie. W czasie ostatniej wojny miasto nie doznało większych szkód, stąd po jej zakończeniu już w 1946 roku zaczęło przyjmować pierwszych kuracjuszy. Wkrótce stało się modnym kurortem i takim pozostaje do dzisiaj.

Zapraszam na spacer po uzdrowisku. Samochód zostawiamy przy jednej z bocznych ulic. Wkrótce dochodzimy do koryta rzeki Bystrzyca Dusznicka, wokół której rozlokowała się część zdrojowa miasta.



Ulicą Parkową kierujemy się w stronę parku zdrojowego. Przy ulicy możemy zobaczyć dawne wille, obecnie pensjonaty i hotele o ładnej zabudowie.



Po chwili mijamy budynek wybudowanego w 1925 roku Teatru Zdrojowego.



Zaraz za nim szeroką aleją wchodzimy na teren parku zdrojowego. Jak w większości uzdrowisk znajduje się w nim muszla koncertowa



oraz budynek pijalni wód mineralnych.



Lubię zaglądać do ich wnętrza. To w Polanicy ma wydzielony teren wokół ujęcia wód mineralnych



oraz dość długą halę spacerową, gdzie kuracjusze w spokoju popijają lecznicze wody.



Na wcześniejszym zdjęciu pokazałem główne wejście do pijalni. Ma ona jeszcze drugie, zwrócone na południe. Od tej strony budynek przypomina pałacyk.



Wracamy do pijalni, a następnie wychodzimy pospacerować po alejkach parku zdrojowego. Po chwili mijamy ładną fontannę.



Zaraz naprzeciw niej znajduje się dom zdrojowy "Wielka Pieniawa". Budynek powstał w 1906 roku.



Warto na chwilę wejść do środka, by poczuć klimat tej już ponad stuletniej budowli.



Idziemy teraz główną aleją parku ku widocznej w oddali gloriecie. Po drodze mijamy ładne trawniki pełne kwiatów. Prawdziwe dywany kwiatowe.



W bardziej odległych miejscach parku znajdziemy fontanny i ujęcia wody, nie zawsze czynne.






Spragnieni ciszy na pewno znajdą swoje ulubione zakamarki.



Mimo, że był to już początek lata, w ustronnych, zacienionych miejscach można było jeszcze zobaczyć pozostałości kwitnących rododendronów.



Dla tych, co wolą spacery w słońcu istnieje bardziej otwarta część parku. Znana pod nazwą parku szachowego zachęca kuracjuszy do udziału w tej grze.



Tarasowo położony na niewielkim wzniesieniu park zdobi kilka fontann.



Wracając do centrum miejscowości mijamy kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.



Kościółek został wybudowany w 1912 roku w stylu neobarokowym i takie wnętrza w nim zobaczymy.



Ołtarz główny.



Pomieszczenie chóru i organy z 1912 roku.



Ozdobą świątyni są ładne witraże.






Po wyjściu z kościoła po chwili znów dochodzimy do Bystrzycy Dusznickiej. Idąc wzdłuż niej dochodzimy do miejsca, gdzie zostawiliśmy samochód, tym samym kończąc wizytę w Polanicy.



Lokalizacja uzdrowiska.